ସ୍ମୃତିର ସୁରଭି

   ଆଜି ସମୟର ବୁକୁଚିରି

   ଖିଆଲି ମନକୁ ଧୀରେ ଥାପୁଡେଇ 

                ଫେରିଯାଏ ପଛକୁ ପଛକୁ

   ଦିନ, ମାସ ,ବର୍ଷ ମନେନାହିଁ

              ତଥାପି ଖୋଜୁଛି ସ୍ମୃତିଭିଜା ମୂହୁର୍ତ୍ତଟିକୁ

   ମନ ଦରଜାର ତାଲା ଖୋଲିଯାଏ

              ନିଜ ଇଚ୍ଛାରେ ,ନିଜ ସ୍ବାଦରେ

   କଞ୍ଚି ତ ହଜିନି , କଳଙ୍କି ଲାଗିନି

              କେବେ ଠୁ ଗୁନ୍ଥିଛି ପାଟସୂତାରେ

   ହଁ ମନେପଡେ ଖୁବ୍ ମନେପଡେ

   ଯେବେ, ଅମାନିଆ ମନ ମୋର

              ଛନ୍ଦିହୋଇ ପଡୁଥିଲା ,ତୋମନଗହନରେ 

   ମୋ ଅନ୍ୟମନସ୍କତା କେବେ

         ଧରାପଡିଯାଉଥିଲା ତୋ ସଜଳ ଆଖିରେ 

   ମୋ ରାଗ -ଅନୁରାଗ ,ମୋ ମୁଗ୍ଧ ଅନୁଭବ

              ଫୁଟିଉଠୁଥିଲା,ତୋ ସାଙ୍କେତିକଭାଷାରେ

   ଆଉ ଠିକ୍ ସେତିକିବେଳେ

          ମୁଁ ହଜିଯାଏ ,ମୋ ସ୍ବପ୍ନର ଇଲାକାରେ

          ମୁଁ ଭିଜିଯାଏ , ଋତୁର ପହିଲି ଟୋପାରେ

         ମୁଁ ଶିହରିଯାଏ , ଚିନିଚମ୍ପା ମିଠା ମହକରେ

         ମୁଁ ମଜ୍ଜିଯାଏ ,  କୋଇଲିର କୁହୁ କୁହୁକରେ

   ଆଜି ବି ପ୍ରଶ୍ନଟିଏ ଉଙ୍କିମାରେ ?

           ତୁ ଏମିତି କିଏ କି ?

   ଦୂରେଇ ଗଲେ ତୁ !

              ଆଶ୍ଳେଷିଯାଏ ମୁଁ ,ଅଭିମାନର ଛିଟାରେ

   ତତେ ଚାହିଁଦେଲେ କେହି

              ଜଳିଯାଏ ମୁଁ ଅସହିଷ୍ଣୁତାରେ

   ତତେ ଭେଟିବାର ଦୁର୍ବାର ଆକର୍ଷଣ

              ଧୀରେ ଜନ୍ମ ନେଉଥିଲା ମନରେ

   ଭଲପାଇବାର ସୁଖଦ ମୂହୁର୍ତ୍ତ

              ସାଉଁଟି ରଖେ ମୁଁ ରୂପା ଫରୁଆରେ

   ସାରା ରଙ୍ଗ ରୂପ , ସ୍ବପ୍ନର ବୈଭବ

            ସଜେଇ ଦିଏ, ନିରୀହ ଭାବପ୍ରବଣତାରେ

   ପ୍ରତିଟି ବିସ୍ମୃତ ବେଳା ରୂପ ନେବାବେଳେ

             ପୁଣି ତୁ ଆସିଯାଉ ବାରବାର ମନରେ

   ବୋଧହୁଏ , ଏହି କି ସେ

             ପ୍ରକୃତ ପ୍ରେମ ନିସର୍ତ୍ତ ସମର୍ପଣ 

             ସେ କି ଏକ ଆତ୍ମୀକ ସମ୍ମୋହନ ?