ପ୍ରେମାସ୍ପଦ ପ୍ରିୟତମା

ଆସନ୍ତନି ଥରେ ଅଳସ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ

ଚମ୍ପକ ଚୂଡ଼ାରେ ଖୋସି

ବାତାୟନ ପାଶେ ପ୍ରେମର ପୂରବୀ

ମୋ ପାଖେ ଗାଆନ୍ତ ବସି ।

ଜହ୍ନି ଫୁଲ ପରି ଚାରୁ ବଦନରେ

ଅସରାଏ ହସି ଦେଇ

ମଧୁଝରା ତୁମ ଲାଳିତ୍ୟ କଥାରେ

ଦୁଃଖ ମୋର ଫେଡି ଦେଇ

ପ୍ରେମାସ୍ପଦ ତୁମେ ପ୍ରିୟତମା ମୋର

ବିଶ୍ୱାସର ନୀଳ କଇଁ ,

ଯେତେ ଦୂରେ ତୁମେ ରହି ଥିଲେ ସୁଧା

ମନ ଝୁରେ ତୁମ ପାଇଁ ।

ଆସନ୍ତନି ଏଇ ବିଭୋର ବେଳାରେ

ଅଜ୍ଞାତ ରାଇଜୁ ଖସି,

ଗୋଲାପୀ ଅଧରେ ପ୍ରୀତିର ପ୍ରଲେପ

ଆନନ୍ଦେ ଦିଅନ୍ତି ନେସି ।