ପ୍ରଭୁ ନୃସିଂହ

ସତ୍ୟ ଯୁଗେ ତୁମେ ନେଲ ଅବତାର

ଭକତ ବତ୍ସଳ ପ୍ରଭୁ କରୁଣା ସାଗର

 ହେ ଦେବ  ହେ ଦେବ

   ତୁମେ ହିଁ ଦୀନ ବାନ୍ଧବ ।

ଭକ୍ତ ପ୍ରହଲ୍ଲାଦ କୁ କଷଣ ପଡିଲା

ତୁମେ ଥିବାରୁ ପ୍ରଭୁ କିଛି ନ ବାଧିଲା

ତୁମେ ହିଁ ଏକା ଭକ୍ତ ର ଭରସା

ତୁମେ ତାର ସାହା ତୁମେ ହିଁ ଆଶା ।

ତୁମେ ଭକ୍ତ ପ୍ରାଣ ତୁମେ ସେ ଦେଖିବ

ହେ ଦେବ ହେ ଦେବ

ତୁମେ ହିଁ ଦୀନ ବାନ୍ଧବ ।

ଭକ୍ତ ର ଭକ୍ତି ରେ ହେଇଲ ପ୍ରସନ୍ନ

ସମ୍ବରୁ ବାହାରି ଦେଲ ଦରସନ

ଭକତ ତୁମକୁ ଭଲ ପାଏ ଏତେ

ତୁମ ବିନା ଚାହେଁନା କିଛି ଜଗତେ ।

ତୁମେ ଭକ୍ତ ରକ୍ଷକ ତୁମେ ନାମେ ତରିବ

ହେ ଦେବ ହେ ଦେବ

ତୁମେ ହିଁ ଦୀନ ବାନ୍ଧବ ।