ପରାଗ ରେଣୁ

ପ୍ରେମ କରେ ସିନା,କରି ପାରିବିକି

    ହାରିଯିବା ଅଭିଯାନ !

ରଖି ଚାଲିଛି ମୁଁ, ରଖି ଚାଲିଥିବି

  ମୋ' ପୂଜ୍ୟ ପ୍ରେମ ସମ୍ମାନ ।

ଅଭିଯାନ ଶିଳା ଉନ୍ମୁକ୍ତ ମେଖଳା

  ମୋ' ପ୍ରେମର ସମ୍ମାନରେ ।

ଶିଳ୍ପୀ ମୁଁ ତାହାର ଭିନ୍ନ କାରିଗର

   ଚିତ୍ର ଆଙ୍କେ ସଂଭ୍ରମରେ ।

ମୃଣ୍ମୟୀ ସେ ଚିତ୍ର ଚିନ୍ମୟୀ ପବିତ୍ର

    ଅବିକଳ୍ପ ତୁଳନାରେ ।

ପାର୍ଥିବ ମଣିଷ ବୁଝି କି ପାରିବ

   ପ୍ରେମ ବି ତପସ୍ୟା କରେ !

ତପସ୍ୟାରେ ପ୍ରେମ ପ୍ରେମରେ ତପସ୍ୟା

    ଆତ୍ମ ନୈସର୍ଗିକ ନିଷ୍ଠା ।

ନିଷ୍ଠାରେ ନିଷ୍ଠାରେ ଗଢି ଦେଇଯାଏ

    ପ୍ରଜ୍ଞା ପୃଷ୍ଠାରେ ଶର୍ମିଷ୍ଠା ।

    

ତପସ୍ୟା ନୁହେଁ ଏ ମୁନିଋଷିଙ୍କର

   ବନ୍ଧନ ଏ ପ୍ରଣୟର ।

ନାହିଁ ଶକୁନ୍ତଳା ନାହିଁ ବି ଦୁଷ୍ମନ୍ତ

    ଅଛି ହୃଦୟର ସ୍ୱର ।

ହୃଦୟ ସ୍ୱରର କୋମଳ ପୃଷ୍ଠାରେ

   ପ୍ରେମ ପାଖୁଡା ପ୍ରତିଷ୍ଠ ।

ସେଇ ପାଖୁଡ଼ାର ସିନ୍ଥିରେ ସିନ୍ଥିରେ

   ପ୍ରେମ ହୁଏ ସତ୍ୟନିଷ୍ଠ ।

ଜିଣିଛି ମୁଁ ପ୍ରେମ  ଅପ୍ରତ୍ୟାଶ ଲଗ୍ନେ

     ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବରଦାନ ।

ଯୋଗ୍ୟ ଅଯୋଗ୍ୟତା ଏଠି ଭିତ୍ତିହୀନ

     ଭିତ୍ତି ନିଷ୍ଠା ନିବେଦନ ।

ମହତ୍ତର ପ୍ରେମ    ହୃଦୟୁ ଉନ୍ମିତ

     ପ୍ରସ୍ପୁଟିତ ହୃଦୟରେ ।

ହୃଦୟଟା ଏତେ  ଶସ୍ତା ସୁନା ନୁହେଁ

    ମିଳେ ବଣିକ ବଜାରେ ।

ଚନ୍ଦନ ଚର୍ଚ୍ଚିତ    ତୁଳସୀ ଚିତ୍ରିତ

    ପ୍ରେମର ପ୍ରତିଟି ଅଣୁ ।

ନୀରବେ ଗୌରବେ ସ୍ବର୍ଗୀୟ ସୌରଭେ

    ସଂକଳ୍ପେ ପରାଗ ରେଣୁ ।

ପରାଗ ରେଣୁର ପ୍ରତି ପାଖୁଡ଼ାରେ

    ପ୍ରେମ ସୃଜେ ଭିନ୍ନ ଦ୍ରୁମ ।

ସେଇ ଦ୍ରୁମ ଗର୍ଭ ନିଃସ୍ୱାର୍ଥ ନିର୍ଲୋଭ

   ତ୍ୟାଗ ବେଶି ଭୋଗ କମ୍ ।