ପିଲା ଦିନର ଗାଁ

ଗହଳ ଚହଳ ପିଲାଟି ଦିନର

ଆମ ଗାଆଁ ମଫସଲ

ଲାଗେ ଖାପଛଡା ଅଲଗା କେମିତି

ନାହିଁ ଭାବ ଆପଣାର ।

ଗାଆଁ କଚ୍ଚାଘର ସବୁ କୋଠାମୟ

ସଡକ କଂକ୍ରିଟ ଦାଣ୍ଡ 

ଛୁଟେ ଦିନରାତି ମଟର ବାଇକ

ଛୁଏଁ ନାହିଁ ମାଟି ପାଦ ।

ଜଳେ ଦିକି ଦିକି ବିଜୁଳି ଆଲୁଅ 

ଜଳେ ସ୍ବାର୍ଥ ଦାବାନଳ

ସଂସାର ଜଞ୍ଜାଳେ ମଣିଷ ବିବ୍ରତ 

ଘଡିଏ ମିଳେନି ତର ।

ଆଜୀବିକା ପାଇଁ ଗାଆଁର ମଣିଷ

ଅଧିକ ସହର ମୁହାଁ

ଝୁଲଇ କୋଲପ ନିବୁଜ ଦୁଆରେ

ଲାଗେ ଶୂନଶାନ ଗାଆଁ ।

ଗହଳ ବଗିଚା ଗାଆଁ ଆମ୍ବତୋଟା

ନାହିଁ ଚିହ୍ନ ବର୍ଣ୍ଣ ଆଉ

ଆସୁନି ବସନ୍ତ ଶୁଭୁନାହିଁ ମିଠା

କୋଇଲିର କୁହୁ କୁହୁ ।

ଡେଉଁନି ସ୍ୱଚ୍ଛନ୍ଦେ କଅଁଳା ବାଛୁରୀ

ଶୁଭୁନାହିଁ ହମ୍ବା ରଡି

ଆମ ମଫସଲେ ଆତ୍ମିକ ଭାବନା

ନାହିଁ ଦୃଢ ଆଗ ପରି ।

ବିବର୍ଣ୍ଣ ଶ୍ରୀହୀନ ପଲ୍ଲୀ ସବୁଜିମା

ଲାଗେ ଅପାଂକ୍ତେୟ ଶୁଷ୍କ 

ସଢୁଛି ଦାରିଦ୍ର୍ଯ ଦୁଃଖ କଷାଘାତେ

ଜୀବନ ଗ୍ରାମ ବିମୁଖ ।