ପୌରୁଷତ୍ବ

ଭୋଗ ବିଳାସ କି ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ସମ୍ପତ୍ତି

ନୁହେଁ ତୁମ ପୌରୁଷତ୍ବ

ଧ୍ଵଂସ ବିଧ୍ଵଂସ ଏ ଧରଣୀର ରକ୍ଷା

ତୁମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଦାଇତ୍ୱ ।

ଶୃଙ୍ଖଳା ମମତା ହଜୁଛି ସମାଜୁ

 ଭରି ସୁରକ୍ଷା ସାହାସ 

ଜନ୍ମଭୂମି ଆଉ ଜନନୀ ମୁଖରେ

ଫେରାଅ ପୂରୁବ ହସ।

ସରଗଠୁ ବଳି ରାଇଜ ଆମର

ହୋଇଲାଣି ଶିରି ହିନ

ଭ୍ରୁଲୁଣ୍ଠିତ ଆଉ ଧର୍ଷଣ ବଢ଼ଇ

ନୀରବ କି ସମାଧାନ ।

ପୁରୁଷ ହୋଇଛ ଭିରୁ ସାଜିଅଛ

ସବୁ ଜାଣି ଵି ଅଜଣା

କାହିଁକି ସମାଜେ ଏ ମାଟିର ଧନ

ହେଉଛି ବାଟ ମାରଣା ।

ଚିତ୍କାର କରୁଛ ବୀର ପୁତ୍ର ବୋଲି

କାହିଁକି ସାଜିଛ ଭୀରୁ

କଳଙ୍କିତ ଆଜି ମାନବ ସମାଜ

ପୁରୁଷ ହୋଇକି କରୁ ।

ମଦ ମାଂସ ନାରୀ ଖେଳୁଛନ୍ତି ହୋରୀ

ଅସହାୟ ଏ ଜୀବନ

ମମତା ମରଣ କରଇ ସଂଘର୍ଷ

ଧିକ୍କାର ପୁରୁଷ ଜନ୍ମ ।

ଭୁଲି ଯାଉଅଛ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ତୁମର

ଦେଖାଉଛ ବଡ ପଣ

ଧନ୍ୟ ପୌରୁଷତ୍ୱ ପୁରୁଷ ପଣିଆ

ମା ହରାଉଛି ମାନ

ମାଟି ଆଜି ଶିରି ହିନ ।