ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ ମୋହଉତ୍ସବ -କୈବର୍ତ୍ତ ଧୋଇଲା ପାଦ

     

ମିଥିଳା ପାରି ହେବା ପାଇଁ ଡାକନ୍ତି

ସେ କୈବର୍ତ୍ତଙ୍କୁ ଚାହିଁ କିରେ

ତୋର ଏତେ ଗର୍ବ ବଚନ ଶୁଭୁ ନାହିଁ

କି ବୋଲନ୍ତି ମୁନି ବର ତାଙ୍କୁ ଚାହିଁ ।

ନିର୍ଭୟରେ ବୋଲେ ସେ କୈବର୍ତ୍ତ ଭ୍ରାତା

ଆରେ ମୁନି ବର କୁଟୁମ୍ବକୁ

ବୁଡାଇବୁ କି ମୋର କର୍ଣ୍ଣ

ଯାହା ଶୁଣି ଅଛି ମୋର ।

ଏହି ନୌକାଟି  ମୋର ପରିବାରର

ଅଟଇ ଅନ୍ନଦା  ଯଦି ବାଜି

ପୟର ତୁମ୍ଭର ନାରୀ ଯିବ

ପାଲଟି ନୌକାଟି ମୋର ।

ବସାଇବି ନୌକାରେ ମୋର ହେଲେ

ରଖିବି ସତ୍ୟ ଏକ ଯାହାକି ପୟରରେ

ଅଛି ସେ ରକ୍ତ ସ୍ରାବ ନଧୋଇ ବସାଇବାବି

ନାହିଁ ନୌକା ମୋର ।

ସ୍ୱର୍ଗ ପୁରେ ଦେଖି ଏହି ଘଟଣା କୈବର୍ତ୍ତକୁ

ବୋଲନ୍ତି କରି ମନ ଉଣା

ଯାହାର ଦର୍ଶନ ପାଇଁ ବିତି ଯାଏ

ଯୁଗ ଯୁଗ କରି ଅନା ।

ଛାର ଏ କୈବର୍ତ୍ତ ଧୋଇଲା ସେ

ପୟର କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ର ସେ

ଈଶ୍ୱର ଏ ମୂର୍ଖ କୈବର୍ତ୍ତ ରଖିଲା

ତା ପଣ ଏତେ ବଡ଼ ଭକ୍ତ ଜାଣ ।

ଏକା ହିଁ ଜାଣନ୍ତି ସେ ହରି କେଉଁ ଭକ୍ତ

ତାକୁ କିପରି କରେ   ଗୁହାରି

ଦିଅନ୍ତି  ସେ ଭକ୍ତର ଥାଳିକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ କରି

ଯାହାକି ଯୁଗ ଯୁଗ  ଧରି ।

କୈବର୍ତ୍ତ ନିଜ କନ୍ଧ ରେ ଥିବା ଉତାରି ଖଣ୍ଡିକ

ପୟର କୁ ଧୋଇ ଅତି   ଶ୍ରଦ୍ଧାର ସହ

ପୋଛିଲା ଆଉ ଭାବରେ ବସାଇଲା

ହରି ନାମକୁ ଧରି ।