ନିର୍ଭୟାର ଅନ୍ତଃସ୍ୱର

ଫୁଲ ଠୁ କୋମଳ  ମନ ନିରିମଳ

    ଚପଳମତି ଅନନ୍ୟା,

କାହାପାଇଁ ମୁଁ ତ  ଭଉଣୀ ସୁଭଦ୍ରା

   ମାତା ପିତାଙ୍କ ସୁକନ୍ୟା ।

ଫୁଲ ପାଖୁଡ଼ାରେ ନିଜକୁ ଖୋଜେ ମୁଁ

    ମନ ମୋର ନିରିମାଖି,

ନିଆରା ନିଆରା   ସପନ ଅସରା

   କଥା କୁହେ ଦୁଇ ଆଖି ।

ଆଖିରେ ଆଖିଏ ଆଗାମୀ ଇସାରା

    ମୁଁ କଳ୍ପନା ରାଜଜେମା,

ମାଆ ଅଗଣାର  ଫୁଲ ଅଲିଅଳୀ

    ବାପା ଆଖିରେ ଉପମା ।

କଅଁଳ ଫୁଲ ମୁଁ  ମୃଦୁ ମୃଦୁ ହସେ

    ନେଇ ବାଲ୍ୟ ଚପଳତା,

ହସ କଉତୁକେ ହସ୍ତାକ୍ଷର ଲେଖେ

    ହେବି ମୁଁ ଜଗତଜିତା ।

ଭସା ବାଦଲକୁ  ସାଥୀ କରିନେଇ

   ଭାସେ ମୋ' ମନ ଆକାଶେ,

ନୀଳ ସାଗରର  ବହଳ ଢେଉରେ

    ନିଜକୁ ଦେଖି ମୁଁ ହସେ ।

ହସ ମୋ' ନିଆରା ନାହିଁ ତା କିନାରା

    ଛଳନା ମୁଁ ଶିଖିନାହିଁ,

ଖୋଲା ମନ ନେଇ ମୁଁ ସୁନା ଚଢ଼େଇ

    ଠକିବାକୁ ଜାଣିନାହିଁ ।

ଆଇନାରେ ଛାଇ  ଦରକାର ନାହିଁ

   ମନ ମୋ' ନିଜ ଆଇନା,

ମନକୁ ସଜାଇ    ମନ କିଣିନିଏ

    ସାଜି ମାନର ମଇନା ।

ଦୁଃଖରେ ଯେବେ ମୋ' ଆଖି ଭରିଯାଏ

    ଲୁହକୁ ଲୁଚେଇ ନିଏ,

ଆଖି କୋଣ ମୋର ଚିର ସହଚରୀ

     ଲୁହତକ ପିଇଯାଏ ।

ଗୋଲାପ ନୁହେଁ ମୁଁ ତଥାପି ମୋ' ଦେହେ

     ଅତର୍କିତ କଣ୍ଟା ବନ,

ହାତେ ମାପି ଚାଲେ ଚାଖଣ୍ଡେ ଚାଖଣ୍ଡେ

     ରୋକିବାକୁ ଆକ୍ରମଣ ।

ନାଲି ଟୁକୁଟୁକୁ  ସାଧବ ବୋହୂର

    ସପନରେ ଭାସୁଥିଲି,

ସପନରେ ରଙ୍ଗ ଲାଗିବା ଆଗରୁ

    ଦୁଷ୍କର୍ମେ ବଳି ପଡିଲି ।

ବାଲ୍ୟ ଚପଳତା ସ୍ନେହ ଆଚ୍ଛାଦିତା

  ମୋ' ପରି କେତେ କିଶୋରୀ,

ଗଣ ଦୁଷ୍କର୍ମର    ଶିକାର ହୁଅନ୍ତି

    ଲିଭିଯାଏ ତାଙ୍କ ଶିରୀ ।

ବିଧାତା ବିଧାନ   ସମାଜ ନିୟମ

    ସମ୍ବିଧାନ ଶିଥିଳତା,

ସବୁଠାରେ ଖାଲି  ମିଛ,ବର୍ବରତା

   ସତ୍ୟ ଲୋଡ଼େ ଯଥାର୍ଥତା ।

ନୁହେଁ ମୁଁ ଅହଲ୍ୟା ନୁହେ ଏ ତ୍ରେତୟା

   ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରେ ଶ୍ରୀରାମ,

ଚାହେଁ ଖାଲି ନ୍ୟାୟପାଳିକା ହାତରେ

    ସତ୍ୟନିଷ୍ଠ ସମ୍ବିଧାନ ।

ଦୀର୍ଘ କେଇ ବର୍ଷ  ବିତିଗଲା ପରେ

    ଦୋଷୀଙ୍କୁ ମିଳିଛି ଦଣ୍ଡ,

ଫାଶୀ ନୁହେଁ ତାହା କଳଙ୍କ- କୃତିର

    ବୈଧାନିକ ମାନଦଣ୍ଡ ।

ଧର୍ଷିତା ଲୁଣ୍ଠିତା   ଦୁଷ୍କର୍ମପୀଡ଼ିତା

    ମୋ' ସୁପ୍ତ ଆର୍ତ୍ତ ଚିତ୍କାର,

ମନ୍ଥର ମନ୍ଥର   ଶୁଣିଲେ ଈଶ୍ୱର

   ଦେଲେ ନ୍ୟାର୍ଯ୍ୟ ଉପହାର ।

ମୁଁ ତ ଗଲି ଚାଲି, ନ ଥିଲି ପାଞ୍ଚାଳି

    ଆହେ ଦୁଷ୍ଟ ଦୁଃଶାସନ,

ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି  ପୃଥ୍ବୀ କୁରୁକ୍ଷେତ୍ରେ

    ନ କର ବସ୍ତ୍ରହରଣ ।

ନିର୍ଭୟା ମୁଁ ସତ, ଦେଇ ପାରିବି କି

     ଅଭୟର ବରଦାନ !

ଏତିକି ମାଗିବି   ସଭ୍ୟ ସମାଜକୁ

    ନାରୀକୁ ଦିଅ ସମ୍ମାନ ।