ନିଆରା ପଣ ତୁମର

କିଛି ଗୋଟିଏ ନିଆରା ପଣ 

ଖୁବ ବାରିହୁଏ ତୁମ ପାଖରୁ,

ଯେତେ ଦୂରେଇଲେ କାହିଁକି କେଜାଣି

ବାସ ଛୁଟୁଥିଲା ତୁମ ଅନ୍ତରୁ ।

ପତନ ମୁଖରୁ ନୀରବେ ନୀରବ

ସାଧକ ହୋଇ ତୁମେ ହିଁ ଉଦ୍ଧାର ,

ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ ସ୍ତ୍ରୀ ନାମ ଥାଇ

ପତ୍ନୀ ବୋଲି ଜାଣେ ଏ ସଂସାର ।

ନାରୀ ହୋଇ ତୁମେ ନାରାୟଣୀ ହୁଅ

ମମତା ବାତ୍ସଲ୍ୟମୟୀ,

ନ ଅରି ତୁମେ କାହାର ବି ଶତୃ

ତୁମେ ତ ଜଗତ କଲ୍ୟାଣ ମୟୀ ।

ସ୍ତ୍ରୀର ସୁନ୍ଦର ଗୁଣକୁ ଈଶ୍ୱର

ଭରିଛନ୍ତି ଦେହେ ତୁମ,

ଜଗତ ଜଞ୍ଜାଳ କାନିରେ ବାନ୍ଧିଣ

ପିଇଯାଅ ବିନା ପ୍ରତିବାଦେ ।

ତୁମେ ଗଢିଦିଅ ମୋ ଛୋଟ ଘରକୁ

ପବିତ୍ର ବୈକୁଣ୍ଠ ପୁର,

ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା ନାମ ସାର୍ଥକ କରୁଛ

ଫେରେନାହିଁ କେହି ନିଃସ୍ଵ ହାତର ।

ପାଖେ ପାଖେ ରହି ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ଦିଅ

ନ ରଖି ଆଶା କି ଲୋଭ,

ଯେତେବେଳେ ଯାହା ମିଳଇ ତୁମକୁ

କରୁଥାଅ ସୁଖେ ଭୋଗ ।

ସ୍ତ୍ରୀ ତୁମେ ମୋର ପରାମର୍ଶ ଦାତା

ଅଭିଜ୍ଞ ସୁଚିକିତ୍ସକ,

ସକାଳରୁ ରାତି ଦୁଇଘଡି ଯାଏ

ଖଟୁଥାଅ ମନେ ନଥାଏ ଦୁଃଖ ।

ଜଣେ ହୋଇ ତୁମେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ନାମେ

ଏ ଜଗତେ ପରିଚିତ,

କେତେବେଳେ କନ୍ୟା, ଭଗିନୀ ଜନନୀ

ଜାୟା ରୂପେ ଅଧିଷ୍ଠିତ ।

ନାରୀ ନାରାୟଣୀ ପତ୍ନୀ ତୁମେ ମୋର

ସ୍ତ୍ରୀ ନାମ କର ସାର୍ଥକ,

ଏ ଜୀବନେ ମୋର ହାତ ଛାଡିଦେଇ

କରିବନି ପର ସଦା ରହିବ ପାଖ ।