ନାହିଁ ସେ ରଜ ?

ବରଷକେ ଥରେ ଆସିଛି ରଜ,

ଆଗ ଭଳି ନାହିଁ ତିଳେ ମଉଜ;

ପାଶ୍ଚାତ ପ୍ରଭାବେ ଶ୍ରୀହୀନ ରଜ,

ବନସ୍ତେ ଡାକୁନି ସେ ଗଜରାଜ।

ନାହିଁ ଆମ୍ବ ତୋଟା ନାହିଁ ସେ ତରୁ,

ଦିନୁଁ ଦିନ ଧରା ହେଲାଣି ମରୁ;

କ୍ଷଣେ ସୁଖ ପାଇଁ ଆଜିର ଜନ,

ହରାଏ ସେ ସୁଖ ସାରା ଜୀବନ।

ତରୁ ଡାଳେ ଦୋଳି ସାତ ସପନ,

କିଣା ଦୋଳି ଗୃହେ ଜିଣଇ ମନ;

ବେଳେ ବେଳେ ଦୋଳି ଝୁଲଇ ଏକା,

ତାର ପାଶେ କା'ର ନଥାଏ ଦେଖା।

ସାମାଜିକ ଗଣମାଧ୍ୟମେ ରଜ,

ପାଳନ ହୁଅଇ ସକାଳୁ ସଞ୍ଜ;

ଶୁଭେଚ୍ଛା ଦିଅନ୍ତି ଭଳି କି ଭଳି,

କି' ଯଶ ପାଆନ୍ତି ହୁଏନି କଳି!

ରଜେ ପୋଡପିଠା ହେଉନି ପୋଡା,

ତା' ବଦଳେ ମାଂସ ହୁଅଇ ଲୋଡ଼ା;

କେତେ ଯେ ନିରୀହ ପ୍ରାଣୀକି ମାରି,

ଭୁଞ୍ଜେ ସୁଖେ ନର ଉଦର ଭରି।

ଦିଶେ ନାହିଁ ତିଳେ କୁଆଁରୀ ମେଳି,

ବଉଳ ସଙ୍ଗାତେ ବଢ଼ଇ କଳି;

ମୋବାଇଲ ଧରି ଆପଣା ହାତେ,

ଭଳି ଭଳି ଛବି ଛାଡ଼ନ୍ତି କେତେ?

ପୟରେ ଅଳତା ମଥାରେ ବିନ୍ଦି,

ନୂଆ ଶାଢ଼ୀ, ଚୁଡି, ଗହଣା ପିନ୍ଧି;

ଝିଅ ବୋହୂ ଯହିଁ ହୁଅନ୍ତି ସଜ,

ଆଜ କିମ୍ପା ଆସେ ନାହିଁ ସେ ହେଜ ?

ନାହିଁ ସେ ସରାଗ ତରୁଣ ମନେ,

ପସା କି ବାଗୁଡି ଶୁଭୁନି କାନେ;

ସୁରାପାନେ ତାର ବିତେ ଦିବସ,

ନଥାଏ ବିରତି ନଥାଏ ଶେଷ।

ଏକ ସମ ଘର ନାହିଁ ସେ ଗାଆଁ,

ଏ ପରବେ ଯହିଁ ଥିଲା ତା' ନାଆଁ;

ଦେଉଥିଲା ସେତ ଦିନେ ବାରତା,

ସବୁଠୁଁ ଯେ ବଳୀ ଗାଆଁ ଏକତା ।

ଯେତେ ମୁଁ ଆତୁର ହୋଇ ଏ ରଜେ,

ମନେ ମନେ ତାର ସରାଗ ଖୋଜେ;

ପାଇ ନାହିଁ ତିଳେ ମହକ ରାଶି,

ପାଶ୍ଚାତ ପ୍ରଭାବେ ଯେ ହୁଏ ଗ୍ରାସି।