ମୁଁ

 ମୁଁ ତ ହେଉଛି ତୁଷାର୍ତ୍ତ ଧରିତ୍ରୀ

  ସବୁବେଳେ ଖୋଜୁଥାଏ

     ବୁନ୍ଦାଏ ନୀର

 ମେଣ୍ଟାଇବାକୁ ତୃଷ୍ଣା ମୋହରି ।

     ମୁଁ ତ ହେଉଛି

    ଖଣ୍ଡିଏ ସାଧା କାଗଜ

 ସବୁବେଳେ ଚାହେଁ ଧରି ରଙ୍ଗ ତୁଳୀ

  ରଙ୍ଗେଇବାକୁ ନିଜ ରଙ୍ଗରେ ।

      ମୁଁ ତ ହେଉଛି

     ବନ୍ଦ କୋଠରୀର

    ଅବ୍ୟବ୍ୟବହୃତ ସ୍ଥାନ

ଯେଉଁଠି ପଡେ ନାହିଁ ରଶ୍ମି ସୁରୁଜର ।

   ମୁଁ ତ ହେଉଛି ମରୁଭୂମିର

    ବିସ୍ତିର୍ଣ୍ଣ ବାଲି ପ୍ରାନ୍ତର

  ଯାହାର ନଥାଏ ଯୋଗଦାନ

  ଆଲିଶାନ ଆଶ୍ରୟସ୍ଥଳୀର ।

ମୁଁ ତ ହେଉଛି ଏକ ଅସଫଳ ପ୍ରେମୀର

   ବେଦନାଦାୟକ ଚିତ୍କାର

 ଯିଏ ସବୁବେଳେ ପାଷାଣ ହୃଦୟକୁ

  ତରଳାଇବାକୁ କରେ ଚେଷ୍ଟା ।

     ମୁଁ ତ ହେଉଛି

   ଗରିବର ଦୁଇଟି ଶବଦ

ଯିଏ ସବୁବେଳେ କିଛି କହିବାକୁ ଚାହେଁ

କିନ୍ତୁ କେହି ତାହା କଥା ଶୁଣନ୍ତି ନାହିଁ ।

  ମୁଁ ତ ହେଉଛି ଗୋଟିଏ ମାଆର

     କରୁଣ ମମତା

  ଯିଏ ତା ସନ୍ତାନକୁ ହୃଦୟରେ

 ଜାବୁଡି ଧରିବାକୁ କରେ ଚେଷ୍ଟା ।

 ମୁଁ ତ ହେଉଛି ଜଳୁଥିବା ଦୀପର

      ଶେଷ କିରଣ

 ଯିଏ ଅନ୍ଧାରକୁ କରି ଆଲୋକିତ

  ପୁଣି ମିଶିଯାଏ ଅନ୍ଧାରରେ ।

      ମୁଁ ତ ହେଉଛି

     ଏମିତି ଶବଦଟିଏ

  ନଥାଉ ପଛେ ତାହାର ଅର୍ଥ

     କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଶାଶ୍ୱତ ।

 କୌଣସି ନା କୌଣସି ରୂପରେ

   ମିଶୁଥିବି ସମସ୍ତଙ୍କ ସହିତ

 ସବୁବେଳେ ଘୁରୁଥିବ କାଳଚକ୍ର

  ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଜଳୁଥିବି ଜଳୁଥିବି ।