ମୁଁ ତ ଦେଖି ନାହିଁ ଜହ୍ନ
ମୁଁ ତ ଦେଖି ନାହିଁ ଜହ୍ନ
ମୁଁ ତ ଦେଖି ନାହିଁ ଜହ୍ନ
କରିବି କିପରି ମୋ
ମାନସ ମନ୍ଥନ କରିଥୁଲି
ମନରେ ମୋର ଅଭିଳାଷା
ପୁର୍ଣ୍ଣ
ରହିଗଲା ସେ ମେଘର
ଆଢୁଆଳେ ହୋଇ ଲୁପ୍ତ
ହୃଦୟର ନିବୃତ କୋଣରେ
ସିନ୍ଦୁକରେ ସଜ୍ଜିତ ରୂପା
ଫରୁଆରେ ନ ପାରିଲି
ଖୋଲି କହି ଥାନ୍ତି ତାକୁ
ଆବେଗ ଭରା କଣ୍ଠରେ
କିଆଁ ଲୁଚିଗଲା ତାରି
ମେଘର ଉହାଡେ
ଦରଦ କାହିଁକି ନ ଦେଲା
ବାଣ୍ଟି
କେବେ ଦେଖା ଦେବ
ମୋତେ ମରୁତ ହାତରେ
ଦେଇ ଯାଉ ଚିଠି ।