ମୁଁ ଭୀଷ୍ମ କହୁଛି

ମୁଁ ଭୀଷ୍ମ କହୁଛି

ଭୀଷଣ ପ୍ରତିଜ୍ଞାର ହଳାହଳ ଜହର ପିଉଛି,

ନିଇତି ମରି ମୁଁ ଏଠି ନିଇତି ଜୀଉଁଛି

ମୁଁ ଭୀଷ୍ମ କହୁଛି ।

କେଉଁ ଏକ ଅଶୁଭ ଶକୁନେ ପାଇଲି ମୁଁ ଶାପ

ପତିତପାବନୀ କୋଳେ ଜନ୍ମ ନେଲି ସିନା ପାଲଟିଲି କିନ୍ତୁ ମୂକ ଏକ ସ୍ତୁପ

ନୋହିଲା ନିର୍ବାଣ,ଧରି ଧନୁର୍ବାଣ ସାଥିରେ ଶାୟକ

ସାଜିଲି ମୁଁ ମହାଭାରତର ବିବଶ ନାୟକ ।

ଶକ୍ତି ଭରା ପଞ୍ଜରା ମୋହର ହୋଇଲା ପିଞ୍ଜରାବଦ୍ଧ

ପକ୍ଷ ସବୁ କରୁଥିଲା କରୁଣ ଚିତ୍କାର ହୋଇ ହୋଇ ଦଗ୍ଧ 

ନିର୍ବିକଳ୍ପ ମୁହିଁ ଧର୍ମାନ୍ଧରେ ହାତେ ଧରି ସତ୍ୟର ଅଙ୍କୁଶ 

ପିତରି ପ୍ରୀତିମାପନ୍ନେ ମାତାଜ୍ଞା ପାଳନେ ହୋଇଲି ବିବଶ ।

ଜଳିଜଳି ମରେନାହିଁ ହୁଏନି ନିଶେଷ

ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କରେ ନିତି ମୋ ବାକି ଆୟୁଷ

ସବୁଥାଇ ନିସ୍ଵ ମୁଁ ନିସଙ୍ଗ ଜୀବନ

ଜୀଇଁବାର ଭାର ବହି କ୍ଳାନ୍ତ ମୁଁ ବିଷଣ୍ଣ ବିବର୍ଣ୍ଣ ।

ଶୂନ୍ୟ ମୁଁ ମହାଶୂନ୍ୟ ଅଚିରେ ହୋଇବି ନାଶ

ତଥାପି ମୁଁ ମାପିନାହିଁ କେବେ ମୋ ବୟସ

ଚାଲୁଅଛି ଅହରହ ନାହିଁ ମୋ ନିସ୍ତାର

ଜୟ ଜୟକାର ଶୁଭେ ଦେଖି ମୋ ବିସ୍ତାର ।

ମଞ୍ଜୁଷାର ସର୍ପ ପରି କରିଲି ଫୁତ୍କାର

ସର୍ବାଙ୍ଗରେ ଖେଳିଗଲା ଖାଲି ହାହାକାର

ନୀରବ ନିସ୍ପନ୍ଦ ମୋର ନିଷ୍ପ୍ରାଣ ପ୍ରତିମା

 ନ ପାରିଲା ଡେଇଁ ଇଛି ମୃତ୍ୟୁରେଖା ସୀମା ।

ଯୁଗେଯୁଗେ ଭୀଷ୍ମ ମୁଁ ରହିଅଛି ଜୀଇଁ

ମରିବାକୁ ଚାହିଁ ମଧ୍ୟ ମରି ପାରେ ନାହିଁ

କଠୋର ଏ ଜୀବନର ପଣ

 ଅନୁଶାସନରେ ବନ୍ଧା ହୋଇ କରେ ରଣ ।

କଟୀରେ ମୋ କରବାଳ ହାତେ ଧନୁର୍ବାଣ

ଶ୍ରେଷ୍ଠ ତୀରନ୍ଦାଜ ହୋଇ ନ ଥିଲା ନିର୍ବାଣ

ଭାଗ୍ୟ ହାତେ ବନ୍ଧା ମୁଁ ପଡିଛି 

ଇଚ୍ଛାମୃତ୍ୟୁ ଲୋଡା ନାହିଁ ମୋର ସ୍ଵାଭାବିକ ମରଣ ଚାହୁଁଛି ।