ମରୂଦ୍ୟାନ

ପାଣି ପାଇଁ ଚାଲି ଚାଲି 

କେତେବେଳୁ ଥକି ଗଲିଣି

ବସିବାକୁ ଗଛଟିଏ ବି ନାହିଁ !

ଏଠି ଛାଇ ତ ସ୍ୱପ୍ନ ଭଳି

ଆଉ ଯାହା ପାଣି ଭଳି ଦିଶେ-

ତାହ ଖାଲି ଭ୍ରମ

ଆରେ ! ତାକୁ ତ କହନ୍ତି...

ମରୁ ମରିଚୀକା ... ମରୁଭୂମି ... ଆଉ ପ୍ରେମ !

ହେଲେ ମରୁଭୂମିର ଦୃଷ୍ଟି ଆଢୁଆଳେ

ଅନତି ଦୂରରେ

ଗୋପନରେ ଗଢିଉଠେ 

ମରୁଦ୍ୟାନ-

ଏକ ପାଣିର ଫୁଆରା...

ସୃଷ୍ଠିର ଏକ ବିଚିତ୍ର ସର୍ଜନା-

ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ସଙ୍କଳନ !

ତତଲା ବାଲିର ମାନେ କିଛି ରହେନା ଆଉ

ସଜେଇ ଦିଏ ସେ...

ଶହ ଶହ ଖଜୁରୀ ଗଛକୁ

ଧାଡି ଧାଡି କରି

ପାଣି ତ ଦିଏ..

ତା ସାଥିରେ ଆଶ୍ରୟ ବି ଦିଏ-

ରୌଦ୍ରତାପରେ ଜଳୁଥିବା ଦେହମାନଙ୍କୁ !

ସେ ତ ଶୀତଳତର ସ୍ରୋତ... ଜୀବନଦାୟୀ

ପ୍ରତିଷ୍ଠାର ଆକାଂକ୍ଷା 

ପ୍ରେରଣାର ଉତ୍ସ

ପ୍ରଚେଷ୍ଟାର ଦୃଶ୍ୟପଟ !

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗେ ଶହ ଶହ କୋଶ

ଆଖି ପାଉନଥିବ ତତଲା ବାଲିରୁ

ଏତେ ଦୃଶ୍ୟମୁଗ୍ଧତା ଆସିଲ କୋଉଠୁ?

ମରୁଦ୍ୟାନ ପାଣି ଆଣିଲା କୋଉଠୁ ?

କଣ ଓଟର ପିଠିରେ !

ନା ପରିବ୍ରାଜକର ମୁଣିରେ !

ନା ସମୁଦ୍ର ସଙ୍ଗେ ଗୁପ୍ତ ସାଜିସରୁ-

ମରୁଭୂମି ବିରୁଦ୍ଧ ବିଦ୍ରୋହରେ !

କଣ ଆଖି ଭଳି ମରୁଭୂମି କାନ୍ଦରୁ 

ମରୁଦ୍ୟାନ ନିଜକୁ ତିଆରେ !

ଆହୁରି ବିସ୍ତାରେ !

ଇଛା ହୁଏ ମରୁଦ୍ୟାନକୁ ଥରୁଟେ ବୁଲିଯିବା ପାଇଁ

ମରୁବାଲି ଅତିକ୍ରମ ନକରି

ଗୋଟେ କେସ୍ ଷ୍ଟଡି ପାଇଁ

ତା ଆତ୍ମକଥା ଶୁଣିବା ପାଇଁ

କେମିତି ଅଛି ସେ ଏବେ !

କେମିତି ତିଷ୍ଠିଛି ତା ଅସ୍ତିତ୍ୱ !

କେମିତି କରେ ସେ କାୟା ବିସ୍ତାର ?

ନା କେବେ କେବେ ହଜି ଯାଏ …

ମରୁବାଲିରେ ଚିରଦିନ ପାଇଁ !

ତା ଉତ୍ତରରେ ମତେ ମିଳି ଯାଇ ପାରେ 

ମୋ ମରୁଭୁମି ଜୀବନ ଭିତରେ 

ମରୁଦ୍ୟାନର ସନ୍ଧାନ !

ହେଲେ କାହିଁ ମରୁଦ୍ୟାନ !