ମୋ ମାଟି

ମୁଁ ଯେବେ ଉତୁରିଲି ରଙ୍ଗୀନ ଆଖି ଫଗୁ ନଜରରେ 

ଆଖିଏ ପୃଥିବୀ କଏଦ୍ ହେଲା ଚାରିକାନ୍ଥ ଭିତରେ

ମଧୁ ମୂର୍ଚ୍ଛନା ବୋଲିଲେ ନିର୍ଜନତା ସୁପ୍ତ ନୀରବତା 

ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାଭିଜା ନିଶୀଥ ସାଥେ ଆଙ୍କି ମଧୁକ୍ଷରା କବିତା ।

ହସ କାନ୍ଦ ଲୁହ ଲହୁ ପ୍ରତାରଣା ପ୍ରେମ ଫେଣ୍ଟା ଫେଣ୍ଟି 

ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ରକ୍ତ ପିଇ ଜହ୍ନ ପୁଣି ଲେଖୁଥିଲା ଚିଠି

ଦଲକାଏ ନିଶ୍ୱାସରେ ଝୁଲୁଥିଲା ବାଇଆ ବିଧୁର 

ଆଖିଏ ସପନ ନେଇ ସାଜୁଥିଲା ମାୟାର ସଂସାର ।

ଫର୍ଦ୍ଦ ଫର୍ଦ୍ଦ ମିଠା ସ୍ମୃତି ହସୁଥିଲେ ସୋରିଷ ଫୁଲରେ

ମହଣେ ବିଶ୍ୱାସ ଖସି ପଡୁଥିଲେ ଛଳନା ହାଟରେ

ଶବ୍ଦ ସବୁ ଶୋଷି ନେଲା ଅହଂକାରୀ ନୀଳ ସରୋବର

ଚିନ୍ତା ଚେତନା ବିରହେ ମରୁଭୂମି ବିଜ୍ଞାନୀ ସାଗର ।

ଫଗୁଣେ ବେରଙ୍ଗ ପୃଥ୍ବୀ ମିଥ୍ୟା ମୁଖୋଟା ନଜର ତଳେ

ସତ୍ୟ ଆଲୋକେ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ବିଶ୍ୱ ନେତ୍ର ନଈ ଦୁଇ କୂଳେ ।