ମୋ ଗାଆଁ ଦୋଳ ଝୁଲଣ

ବରଷକେ ଥରେ ମୋ ଗାଆଁ ଦାଣ୍ଡରେ

  ହୁଅଇ ଦୋଳ ଝୁଲଣ,

ଶତ ବରଷର ସଂସ୍କୃତି ଆମର

 ଆଜି ବି ଜିଇଁଛି ଜାଣ ।

ଚନ୍ଦର ଶେଖର ଝୁଲନ୍ତି ବିମାନେ

   ପତ୍ନୀ ପାରବତୀ ସାଥେ,

କେତେ ପରକାର ବାଦ୍ୟ ବାଜେ ତାର

  ମାଦଳ, ଘଣ୍ଟ ସହିତେ ।

ଫୁଲହାର ମୟ ଦିଶଇ ବିମାନ

  ସତେ ଅବା ପୁଷ୍ପଗୁଚ୍ଛ,

ନବୀନ ବସନେ  ସେ ଗୋପାଳ ଜନେ

  ଦେଖାନ୍ତି ବିମାନ ନାଚ ।

ନାମ ସଂକୀର୍ତ୍ତନେ ଗଗନେ ପବନେ

  ଭାସୁଥାଏ ନାମ ରସ,

କେଡେ ମନୋହର ସତେ ନୃତ୍ୟ ତାର

  ସାଥେ ଭଳି ଭଳି ବେଶ ।

ଛତୁରୀ, ତରାସ ଥାଏ ଚଉପାଶେ

  ଯାଏ ପାଟ ଛତା ପରି,

କି ସୁନ୍ଦର ଆହାଃ ଏଇ ପଟୁଆର

  ଦେଖି ପ୍ରାଣ ଯାଏ ଭରି ।

ଘୋଡା ନାଚ ସାଥେ ଷଣ୍ଢ ବୁଢା ବୁଢ଼ୀ

  ମାଦଳ, ଢୋଲ, ମହୁରୀ

ଦରଶନ ପାଇଁ ଆସନ୍ତି ଯେ ଧାଇଁ

  କେତେ ଦୂରୁଁ ନର ନାରୀ ।

ମଣିଷ ଗହଳେ ପୂରିଯାଏ ଦାଣ୍ଡ

   ଦିଶେ ମୁଣ୍ଡ ମାଳ ମାଳ,

ଝୁଲଣ ଚାଲଇ ସାରା ରାତି ଯହିଁ

  ହୁଅଇ ମନ ବ୍ୟାକୁଳ ।

ପୂରିଯାଏ ଘର ଭିତର ବାହାର

  ଦିଅଁ ଦରଶନ ପାଇଁ,

ଲୋକେ ଥା'ନ୍ତି ଧାଇଁ ଆତୁର ଯେ ହୋଇ

  କେତେ ମାନସିକ ନେଇ ।

ଜଳଖିଆ, ପାନ ଖେଳନା ଦୋକାନ

  ପଡଇ ପସରା ମେଲି,

ଦୋଳ ମଣ୍ଡପେ ଯେ ହୁଏ ପାଞ୍ଜି ପାଠ

  ନୂତନ ପଞ୍ଜିକା ଖୋଲି।



ନିଆଳି ମାଟିର ନିଆରା ଝୁଲଣ

  ସଦା ଉଚ୍ଚେ ଯା'ର ଥାନ,

ଭାଇଚାରା ଗାଆଁ ବରିମୁଣ୍ଡେଇ ଏ

   ରଖିଛି ତାହାର ମାନ।