ମମତାମୟୀ

ନାରୀ ରୂପେ ତୁମେ ଜନମ ନେଇଛ

ଏହି ଭବ ଧରାଧାମେ,

ସବୁରି ହୃଦୟେ ଭକତି ଅନ୍ତରେ 

ପୂଜା ପାଉ ଅଛ ତୁମେ । 

ଜନନୀ ରୂପରେ ସେନେହ ଅଜାଡି 

ସନ୍ତାନ ବତ୍ସଳା ସାଜି, 

ସବୁ ଅରଦଳି ମଥାପାତି ସହି 

ଲଗାଅ ଜୀବନ ବାଜି । 

ଅଣ୍ଟି ନିଜ କାଟି ଖାଇବାକୁ ଦେଇ 

ପିନ୍ଧିଲା ଚିରା ବସନ, 

ସନ୍ତାନର ସୁଖ ତା ଜୀବନ ଲକ୍ଷ୍ୟ 

ନିଜ ପାଇଁ ନାହିଁ ଧ୍ୟାନ । 

ଦୁଃଖେ ଥାଇ ସିଏ ଅନିଦ୍ରାରେ ରହି 

ପୁଅଝିଅ ପାଇଁ ମନ , 

ସଦା ସେ ଅସ୍ଥିର ରହେ ନିରନ୍ତର 

ଜଗି ରହେ ରାତି ଦିନ । 

ଭଗ୍ନୀ ରୂପେ ଭାଇ ଦୀର୍ଘାୟୁ ମନାସି 

ମନରେ ତା ଦେଇ ବଳ, 

ଦେଶ ମାତୃକାର ସେବାରେ ଜୀବନ 

କରଇ ସେ ତିଳ ତାଳ । 

ଭାର୍ଯ୍ୟା ହେଇ ସ୍ଵାମୀ ସୁଖ ମନାସିଲ 

ନାଇଁଲ ସିନ୍ଥି ସିନ୍ଦୁର, 

ସୁଖେ ଦୁଃଖେ ସଦା ସାଥୀ ହେଇ ତୁମେ 

ଗଢିଲ ସୁନା ସଂସାର । 

ସ୍ଵାମୀର ପ୍ରତିଟି ସଫଳ ପାହାଚେ 

ବଢାଇଲ ନିଜ ହସ୍ତ, 

ନିଜ ସ୍ୱାମୀ ଭିନ୍ନ ଅନ୍ୟଥା ନ ଚିନ୍ତି 

ପତିବ୍ରତା ବ୍ରତେ ରତ । 

ଶାଶୁ ଶ୍ଵଶୁରଙ୍କୁ ସେବାରେ ମୋହିଲ 

ହୋଇ ଅୟ ସୁଲକ୍ଷଣୀ, 

ନଣନ୍ଦ ଦିଅର ସେନେହ ଆଦରେ 

ମଣିଲ ଭାଇ ଭଉଣୀ । 

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ନାରୀ ତ୍ୟାଗ ସେ କରିଛି 

ଦେଇଛି ଅଗ୍ନି ପରୀକ୍ଷା, 

ସଭା ମଧ୍ୟେ ପୁଣି ଅପମାନ ସହି 

ପାଇ ଅଛି କେତେ ଲଜ୍ଜ୍ୟା । 

ଆଜିବି ଶୋଷିତା ଅବହେଳିତା ସେ 

ପାପୀ କରେ ଅତ୍ୟାଚାର, 

ସାମାଜ ଚକ୍ଷୁରେ ଲୋଲୁପ ନଜରେ 

ପେଶୀ ହୁଏ ବାରମ୍ବାର । 

ସେବା ମମତାର ପ୍ରତିମା ପରା ସେ 

ଦେବା ତାକୁ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନ, 

ତେବେ ସିନା ବିଶ୍ଵ ଦରବାରେ ଆମ 

ଆହୁରି ବଢ଼ିବ ମାନ।