କୋଣାର୍କ

କଳା ସ୍ଥାପତ୍ୟରେ ବିଶ୍ଵ ବିଦିତ ଯେ

କୋଣାର୍କ ସେହି ଅଟଇ... 

ବିଶ୍ଵ ସପ୍ତାଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟେ ନାମ ଥିଲା ଯାର

ସୂର୍ଯ୍ୟ ମନ୍ଦିରଟି ସେହି ।

ଦ୍ଵାଦଶ ଖ୍ରୀଷ୍ଟାବ୍ଦେ ଗଙ୍ଗବଂଶ କାଳେ

ଆରମ୍ଭ ହୋଇଲା ଗଢା...

ବୀର ଲାଙ୍ଗୁଳା ଯେ ନରସିଂହ ଦେବ

ମନେ କରିଥିଲେ ଲୋଡ଼ା ।

ରଥ ଆକୃତିରେ ସୁକ୍ଷ୍ମ କାରୁକାର୍ଯ୍ୟେ

ସପ୍ତ ଅଶ୍ୱେ ହେଲେ ଖଞ୍ଜା...

ଚବିଶି ଚକରେ ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ତୀରେ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦେବ ହେଲେ ଉଭା ।

ବାରଶ ବଢେଇ ବାର ବରସରେ

ଖଟି ଥିଲେ ରାତି ଦିନ...

ବାର ବରସର ରାଜସ୍ଵ ଯହିଁରେ 

ଖର୍ଚ୍ଚ ହୋଇଥିଲା ଜାଣ । 

ବିଶୁ ମହାରଣା ପାରିଲାନି ସେ ଯେ 

ଦଧିନଉତି ବସାଇ... 

ବାର ବରସର ତା ପୁଅ ଧରମା 

ବସାଇଲା ଝାସ ଦେଇ । 

ବିଶାଳ ପଥର ଅମାପ ଓଜନ 

କରି ଭାର ଉତ୍ତୋଳନ... 

ଅନୁମାନ କଲେ ମଥା ଘୁରି ଯାଏ 

ସେ କାରିଗର ମହାନ । 

ପଥର ଦେହରେ ନିହାଣ ମୁନରେ 

ଖୋଦି ଅଦ୍ବିତୀୟ ଚିତ୍ର... 

ଦର୍ଶକର ଆଖି ଭରିଯାଏ କ୍ଷଣେ 

ବିଚିତ୍ର ସେ ଅର୍କ କ୍ଷେତ୍ର । 

ଜୀବନ ଦର୍ଶନ କାମ କଳା ଆଦି 

ଜୀବନ୍ତ ରୂପେ ସ୍ଥାନିତ... 

ହିନ୍ଦୁ ସଂସ୍କୃତିର ଅନେକ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ 

ହୋଇଛି ଭାବେ ଆଦୃତ । 

କାଳ କ୍ରମେ ତାର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଭାଙ୍ଗିଲା 

ବିଦେଶୀଙ୍କ ଆକ୍ରମଣେ. .. 

ଭଙ୍ଗ ଅବଶେଷ ଏବେବି ପୁରୁବ

ନିଜ ଅସ୍ଥିତ୍ଵ ବଖାଣେ । 

ନ ଭୁଲି ପାରିବା ତାଙ୍କ ପରସକୁ

ଆହେ ଜ୍ଞାନୀ କାରିଗର...

କାଳ କାଳ କୁ ଯେ ରଖି ଦେଲ ନାଆ

କଳା ପାଗୋଡ଼ା ନାଁ ତାର ।