ମେଘ ରୂତୁର କବିତା

ମେଘ ଋତୁର ନିସ୍ତବ୍ଧ ପ୍ରହରରେ

ମାଟିରେ ଆକାଶ କାଚିହେଲା ବେଳେ

ସ୍ମୃତିର କବର ଫାଙ୍କରୁ ଉଙ୍କିମାରେ -

ସମାଧିସ୍ଥ ପ୍ରେମର ପ୍ରେତାତ୍ମା... II

ପ୍ରେତାତ୍ମା ପାଗଳ ପରି ପ୍ରଳାପ କରିପାରେ

ଭୂଇଁ ରାମ୍ପୁଡି ବୁକୁ ଫଟେଇ ବାହୁନି କାନ୍ଦି ପାରେ, 

ନିଶୂନ ରାତିରେ ଖୋଜି ପାରେ

ମଲା ଜହ୍ନ... ମଉଳା ସର୍ଗୀଫୁଲ...

ତନ୍ନ ତନ୍ନ... ତନ୍ନ ତନ୍ନ.... ;

ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କରି ପଚାରି ପାରେ -

ପ୍ରତାରଣା କିଏ କାହାକୁ ଦେଇଛି?

ପ୍ରତିଧ୍ଵନି କହେ କଣ...?

ପ୍ରତିଧ୍ଵନି କହେ କଣ....??

ମେଘ ଋତୁରେ କାହିଁକି କେଜାଣି !!

ଇଚ୍ଛା ମାନେ ଅଜାମ୍ବିଳ ପାଲଟି ଯା'ନ୍ତି

ସାପ ଲାଞ୍ଜ ଧରି-

ପାପ କି ପୁଣ୍ଯର ପୟୋଧି ଲଙ୍ଘନ୍ତି

ସେମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଜଣା !!

ଏଣେ କିନ୍ତୁ ଉଡୁଥାଏ -

ପ୍ରେମର ଫର୍ଦ୍ଦ ଫର୍ଦ୍ଦ ଅଲିଖିତ ବିକ୍ଷିପ୍ତ ଚୁକ୍ତିନାମା,

ଝଣ୍ ଝଣ୍ ତୁଟୁଥାଏ -

ବିଶ୍ବାସ ଓ ଭରସା ଖଚିତ ହୃଦୟ ଆଇନା ll

ଏଠି ତ ରାସ୍ତା ସାରା ରକ୍ତର ନଈ !!

ପାଦ ପାତିଲେ ତ' ରକ୍ତ ଛିଟା

କେମିତି ବା କିଏ ପୋଛିଦେବ ପଛ ଦାଗ

ସଦ୍ୟ ରକ୍ତ-ସ୍ନାତ ହୋଇ....??

ଏମିତି ହିଁ ମେଘ ଋତୁରେ -

ପ୍ରେମାତ୍ମା-ପ୍ରେତାତ୍ମାମାନେ ବାହୁନୁଥିବେ

କଇଁ... କଇଁ..

କଇଁ... କଇଁ.....l।