ମୌଳିକତାର ମୂଲ୍ୟ

ପଚାରେ ମଣିଷ ମହୁମାଛିକୁ ତୁ

କେତେ କଷ୍ଟେ ଫୁଲରସ 

ସଂଗ୍ରହ କରୁଛୁ ବସି ଫୁଲେ ଫୁଲେ

ନହୋଇ ତିଳେ ଅବଶ ।

ମଧୁକୋଷେ ମଧୁ ରଖୁ ତୁ ସାଇତି

ତୋ କଷ୍ଟର ପୂଣ୍ୟ ଫଳ 

ଲୁଟନ୍ତି ମାନବେ ପ୍ରତିଦାନେ ତୋତେ

ନଦେଇ କଷ୍ଟର ମୂଲ ।

ରୋଷ ଆକ୍ରୋଶ କି ଆସେନା ମନକୁ

ମଣିଷର ବ୍ୟବହାରେ ?

କହେ ମଧୁମକ୍ଷୀ ବୁଝାଇ ମାନବେ

ସ୍ମିତ ହାସ୍ୟ ବଦନରେ ।

ମୋ ପରିଶ୍ରମର ଫଳକୁ ମଣିଷ

ନେଉଛି ସିନା ଚୋରେଇ 

ପାରିବ କି ନେଇ ଈଶ୍ଵର ପ୍ରଦତ୍ତ

କଳା ଆମଠୁଁ ଛଡ଼େଇ !!

ଦୟା ଆସୁଅଛି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବେ ଗଣା 

ହୋଇଛି ଯେ ବିଶ୍ୱସ୍ତରେ  

ମହୁଟିକେ ପାଇଁ ଆଜୀବନ ସିଏ

ନିର୍ଭର ତ ଆମ ପରେ ॥