ମାନବିକତା

   

ଭାରତୀୟଙ୍କର ଉପଲବ୍ଧି ଥିଲା

      ମାନବିକତାର ମର୍ମ,

ଉଦାର କଣ୍ଠରେ ଗାଇଥିଲା ଦିନେ 

      ବସୁଧୈବ କୁଟୁମ୍ବକଂ |

ମଣିଷ ଜନମ ପୃଥିବୀରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ

      ସବୁ ଜୀବଠାରୁ ଭିନ୍ନ,

ଆକାଶ ପରି ଯେ ଅସୀମ ଗମ୍ଭୀର

      ପାଇଛି ହୃଦୟ,ମନ |

ପରକୁ ନିଜର କରିପାରେ ସିଏ

       ଆଦର ମମତା ଢାଳି,

ବିଶ୍ୱ ପ୍ରୀତିରେ ସେ ନିମଗ୍ନ ସର୍ବଦା

      ଦେଇଥାଏ ଆତ୍ମବଳି |

ପର ଦୁଃଖେ ଦୁଃଖୀ ପର ସୁଖେ ସୁଖୀ

      ହୋଇ ହସେ କାନ୍ଦେ କେବେ,

ସାହାଯ୍ୟର ହାତ ଲମ୍ବିଯାଏ ତାର

       କେହି ବି ବିପଦେ ଯେବେ |

ପରସ୍ପରେ ସ୍ନେହ ସୌହାର୍ଦ୍ଦ୍ୟ ଭିତରେ

        ଗଢ଼ିଥିଲେ ଭାଇଚାରା,

ଇର୍ଷା ଦ୍ୱେଷ ଭାବ ନଥିଲା ମନରେ

        ସରଗ ସମାନ ପରା |

ଆଜି ଦୁନିଆରେ ନାହିଁ ମଣିଷର

        ହୃଦୟେ ମାନବିକତା,

ଗର୍ବ ଅହଙ୍କାରେ ଉନ୍ମତ ହୋଇ ସେ 

        ଭୁଲିଛି ମଣିଷ ସତ୍ତା |

ପରଶ୍ରୀକାତର ହୋଇ ଜୀବନକୁ

        କରୁଛି ଯନ୍ତ୍ରଣା ମୟ,

ଵୁଝି ବି ଅବୁଝା ଜୀବନର ଅର୍ଥ

        ପାପ ପାଇଁ ନାହିଁ ଭୟ |

ପିତାମାତା ଅବା ପତ୍ନୀ ସହୋଦରେ

        ସମ୍ପର୍କର ସେତୁ ଭାଙ୍ଗେ,

ସନ୍ଦେହ ବଳୟେ ଜୀବନର ଧାରା

         ବେଦନା କେବଳ ମାଗେ |

ବିଶ୍ୱରେ ଭରୁଛି ଅମାନବିକତା

         ଧର୍ମ ନାମେ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ,

ମାନବିକତାକୁ ଜଳାଞ୍ଜଳୀ ଦେଇ 

         ଭାବେ ମନେ ସେ ଅଜେୟ |

ଏମିତି ଜୀବନେ ବଞ୍ଚିବାର ମୂଲ୍ୟ

         ମିଳିବ ନାହିଁ ଯେ କେବେ,

କେହି ଖୋଜିବେନି ତୁମକୁ ଜଗତେ

         ମରଣ ଆସିବ ଯେବେ |