ମାଁ

            

ଯାହାର କୋଳରେ ଜନମ ମୋହର

ସିଏ ପରା ମୋର ମାଆ

ଜୀବନରେ କେବେ ଭୁଲି ପାରିବିନି

ତାହାରି ମହାନ ନାଆଁ   ।

କୋଳରେ ତାହାର ବଢ଼ିଛି ଖେଳିଛି

ପାଇଛି କେତେ ସେନେହ

ଦେଇଛି ଯେ ସତେ ନିଶ୍ଵାସ ପ୍ରଶ୍ଵାସ

ପୁଣି ବଞ୍ଚିବାର ମୋହ     ।

ତା ହାତ ଧରି ମୁଁ ଚାଳିବା ଶିଖିଲି

ମୁହଁ ଲୁଚେଇ ପଣତେ

ତା ଠାରୁ ସତରେ ବଡ଼ କେହି ନାହିଁ

ଏ ମିଛ ମାୟା ଜଗତେ     ।

ଦୁନିଆକୁ ମୋତେ ଘେନି ନେଇ ଆସି

କରିଛି କେତେ ପାଳନ

ଗଢିଛି ତୋଳିଛି ବହୁ ଯତନରେ

ଲଗେଇ ନିଜ ଜୀବନ      ।

ଭୋକ ଓପାସରେ ନିଜେ ଥାଇ ପଛେ

ଦିଏ ମୋ ପେଟରେ ଦାନା

ନିଜ କଥା ଭାବେ ନା ଭାବେ ମୋ କଥା

କରି ବିଷ୍ଣୁ ଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା     ।

ସବୁବେଳେ ସଦା ଭଲ କଥା କହି

ଗଢିଛି କେତେ ଆଦରେ

ମାଡ଼ ଗାଳି ଠାରୁ ଅଳି ଅଝଟକୁ

ସହି ନିଏ ସେ ଖୁସିରେ     ।

ପ୍ରତି ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ମଙ୍ଗଳ କାମନା

କରିଥାଏ ତ ମୋ ପାଇଁ

ଠାକୁରଙ୍କ ଠାବେ ପୂଜାପାଠ ବ୍ରତ

କରେ ମନପ୍ରାଣ ଦେଇ   ।

ମୋ ପାଇଁ ତା'ର ଚିନ୍ତା ଯେ ଅଧିକ

ଗଢ଼ିବାକୁ ଭଲ ନର

ସତ୍ ପଥେ ସଦା ନେଇଥାଏ ଡାକି

ହାତ ଧରି ସତେ ମୋର    ।

ସ୍ନେହ କରୁଣାମୟୀ ଅଟଇ ମୋ ମା

ପୁଣି ସେ ମମତାମୟୀ

ତା କୋଳ ସତରେ ଆନନ୍ଦ ଭଣ୍ଡାର

ଅଟେ ସେ ଆନନ୍ଦଦାୟୀ   ।

ଅଟଇ ସିଏ ମୋର ପ୍ରଥମ ଗୁରୁ

ତା ସେବାରେ ଥିବ ପ୍ରାଣ

ରଙ୍ଗମଞ୍ଚେ ଥିବା ଯାଏ କରୁଥିବି

ତା ପାଦେ କୋଟି ନମନ     ।