ମାଆ

         

              

             

ଦଶ ମାସ ଯିଏ    ଗର୍ଭେ ଧରିଥାଏ

    ଅସହ୍ୟ ବେଦନା ପାଇ

ମୁଣ୍ଡ ପାତି ଦେଇ      ଶାଶୁ ନଣନ୍ଦର 

    ଗଞ୍ଜଣାକୁ ଯାଏ ସହି ।

ଅନ୍ତକୁ ଫାଡିଣ       ଦିଅଇ ଜନମ 

     ଝରାଇ ବକ୍ଷୁ ଅମୃତ

ମାଆ ରୂପେ ସିଏ     ସୃଷ୍ଟିର ଆଧାର 

      ଜଗତେ ହୁଏ ବିଦିତ ।

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା    ହୃଦୟରେ ଭରା

      ମମତାର ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି

ସ୍ନେହ ବନ୍ଧନରେ      ବାନ୍ଧି ସମସ୍ତଙ୍କୁ 

      ନିତି ବାଣ୍ଟୁଥାଏ ପ୍ରୀତି ।

ପଣତ କାନିରେ       ଢାଙ୍କି ରଖିଥାଏ

      ଦୁଃଖ ସ୍ପର୍ଶ କରେ ନାହିଁ

ଆମରି ଦେହରେ     ଧୂଳି ବାଜିଗଲେ

      ହୃଦୟ ତାର କାନ୍ଦଇ ।

ଏଇ ଦୁନିଆରେ      ମାଆ ଏକା ସିନା 

      ନିଃସ୍ୱାର୍ଥ ପ୍ରେମ କରଇ

ବିନା ସ୍ୱାର୍ଥେ ବନ୍ଧୁ      ସଖା ସହୋଦର 

      ଛାଡ଼ିଣ ଯିବେ ପଳାଇ ।

ମାଆ ନାମ ଗୋଟି    କେତେ ଯେ ପବିତ୍ର 

      ଡାକିଲେ ଝରଇ ମହୁ

ତାହାରି ସେବାରେ     ତା ପଣତ ତଳେ 

      ଏ ଜୀବନ ବିତିଯାଉ ।

ପୃଥିବୀଠୁ ବଳି       ସର୍ବଂସହା ମାଆ 

       ସ୍ଵର୍ଗରୁ ଅଟେ ମହାନ

ରକ୍ତ ମାଂସ ଦେହେ     କି ଗର୍ବ କରିବା 

       ଏ ପରା ତାହାରି ଦାନ ।