ମା ଓ ମମତା

ଗଭୀର ସାଗରୁ ବଡ଼ ଯା ଅନ୍ତର

ପାହାଡ଼ରୁ ଉଚ୍ଚ ସେନେହ ଯାହାର

ତା କାନି ପଣତ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନେତ

ଗୋଟିଏ ଅକ୍ଷର ନାଁ

ସେ ମୋ ମମତାମୟୀ ମା ।

ନିଜ ଲୁହ ଚାପି ମୋତେ ହସେଇଛି

ନିଜେ ନଖାଇଣ ମୋତେ ଖୁଆଇଛି

ଓଷା ବାରବ୍ରତ କରିଛି ବହୁତ

ମୋ ସୁଖ ମନାସି ଆଃ

ସେ ମୋ ମମତା ।

ନାନାବାୟା ଗାଇ କୋଳେ ଶୁଆଇଛି

କାନ୍ଦିଲେ ମୁଁ ଜହ୍ନମାମୁଁ ଦେଖାଇଛି

ନିଜର ଲହୁକୁ ଅମୃତ କରିଣ

ମୋତେ ପିଆଇଛି ଆଃ

ସେ ମୋ ମମତା ।

ମା "ର ମମତା କେ କରି କଳନ

ଲେଖିଲେ ତ ସରିଯିବ ଅଭିଧାନ

ମଧୁରୁ ମଧୁର ସରଗୁ ସୁନ୍ଦର

ବେଦ ରୁ ପବିତ୍ର ନାଁ

ସେ ମୋ ମମତା ।

ମା "ଚରଣରେ ବଇକୁଣ୍ଠ ସୁଖ

ଡାକିଦେଲେ ଥରେ ଯାଏ ଭୁଲି ଦୁଃଖ

ବିନା ପୂଜାରେ ସେ ଦେବୀ ରୂପା

ଦିଏ ମାଗେ ମୁଁ ଯାହା

ସେ ମୋ ମମତା ।

ମା "ର ମନରେ ଦିଅ ନାହିଁ ଦୁଃଖ

ବରଜିଛି ଯିଏ ତୁମ ପାଇଁ ସୁଖ

ତା ପାଦ ସେବା ପାଇଁକି ସଦା

ମୋ ପ୍ରାଣେ ଭରୁ ରାହା

ସେ ମୋ ମମତାମୟୀ ମା ।