ମା ମାଟିକୁ ପୁଂଜିପତିକୁ କିଆଁ ବିକି

ଜନନୀ ଗରଭୁ ଯେବେ ଜନମ ହେଲି  

ଜନମ ଭୂଇଁରେ ମୁଁ ମୋ ପାଦ ଥାପିଲି ।

ଦୁନିଆରେ, ଜନନୀ ଆଉ ଜନମ ଭୂଇଁ 

ସେମାନଂକ ଠାରୁ ବଡ ଆଉ କେହି ନାହିଁ ।

ଜୀବନର ଉଠା ପକା ପଥରେ ସେମାନେ

ହୁଅନ୍ତି ଶୀତଳର ମନ୍ଦାକିନୀ, ମୁଁ ମାନେ ।

ଅମା ଅନ୍ଧକାର ମଧ୍ଯେ କେବଳ ଏ ଦୁଇ ଜଣ

ସମସ୍ତ ଆଶାର ରୋଷଣୀ ହୁଅନ୍ତି ତ ଜାଣ ।

ମୋ ମାତୃଭୂମି,ଖଣିଜ ସମ୍ପଦ ପରିପୂର୍ଣ କରି ରଖିଅଛି 

ବନ ଉପବନେ ଖାଦ୍ୟକୁ ସାଇତି ରଖିଛି ।

କଷ୍ଟ କରି ଚାଷ କଲେ ମାଟିରେ ସୁନା ଫଳିବ

ଜଳ ମୋହର ଅମୃତ, କ୍ଷେତ ତ ହସି ଉଠିବ ।

କାହିଁକି ମୋ ମା ମାଟିକୁ ପୁଂଜିପତିକୁ ବିକିବି

ପଳେଇବ ଅନ୍ୟ ଦେଶକୁ, ତାର ଚାକର ହୋଇବି ।

ଅଜାଗା ଘା' ଦେଖେଇ ହୁଏନି କି କହି ହୁଏନି 

ମୋ କଥା ସତ କି ମିଛ ଭାବିଲେ ପାରିବ ଜାଣି ।