ହେ କବି ଲେଖିଦିଅ ତୁମେ

ଲେଖିଦିଅ ତୁମେ

ସେଇ ଶୂନ୍ୟ ମନର ଅନୁଚ୍ଚାରିତ ଶବ୍ଦଟିକୁ

ଦଗ୍ଧ ହୃଦୟର ଅଭିଷିକ୍ତ ମନ୍ତ୍ର ମୁଠାଏକୁ,

ରଙ୍ଗୀନ ବିଶ୍ୱକୁ ରଙ୍ଗେଇ ଦିଅ

ତୁମ ଭାବର କୋମଳ ସ୍ପର୍ଶରେ l

ନୈରାଶ୍ୟ ହତାଶା କୋହ ମୋହ

ମାୟା ହିଂସା କ୍ରୋଧ ଆଦି ଯେତେ ଷଢ଼ରିପୁ

ନ ପାଉ ସ୍ଥାନ ତୁମ ଲେଖନୀ ମୁନରେ l

ହେ କବି ବୁଝେଇଦିଅ ତୁମେ!!!

ଅତ୍ୟାଚାରୀ ନ ହେଉ ମାନବ

ନ ମରୁ ମାନବିକତା

ମାନସ ପଟରେ ବୁଣି ହେଉ ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ

ଭାଇଚାରାର ଶବ୍ଦ ପସରା

ଜୀବନର ଶେଷ ପ୍ରହରରେ

ମାନବ ନ ଭୋଗୁ ଜରାଶ୍ରମର ନିର୍ବାସନ l

ହେ କବି ଲେଖିନିଅ ତୁମେ

ଲେଖନୀ ମୁନରେ କଳ୍ପିତ କୋଣାର୍କ

କିନ୍ତୁ ନ ଥାଉ ସେଠି ଭଗ୍ନ ବୁକୁର ସ୍ତୁପ

ନ ହେଉ ତାହା ଶିଳ୍ପୀର ଲହୁ ଲୁହର କାହାଣୀ

ନ ହେଉ ସ୍ଥାନିତ ତହିଁ

ବାରଶହ ବଢ଼େଇର ବାର ବର୍ଷର ହାହାକାର l

 ହେ କବି ରଚି ଯାଅ ତୁମେ

 ସ୍ବେଦରେ ରଞ୍ଜିତ ସ୍ବର୍ଣ୍ଣ କେଦାର

 ଚାଷୀର ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ଭୂମିହୀନ ଦାଦନର ଯନ୍ତ୍ରଣା

 ଦଲାଲର ଶୋଷଣ

 ଲାଞ୍ଚନା ଓ ପ୍ରବଞ୍ଚନା !

 ନ ଥାଉ ସେଠି ବିଶ୍ୱାସର ବିଷମତା

 ସ୍ବେଦର ଫାଇଦା

 ଗୁଞ୍ଜରିତ ନ ହେଉ

 କେଉଁ ଦ୍ରୋପଦୀର ଆତୁର କ୍ରନ୍ଦନ l

 

 ହେ କବି ଗାଇଯାଅ ତୁମେ

 ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକତା, ଭଗବତ ସତ୍ତା

 ପରୋପକାରୀତା

 ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ

 ଓ ଭାଇଚାରାର ମୂଲ୍ୟବୋଧ ସାଥେ 

 ମୃତ୍ୟୁକୁ ଅମୃତମୟ ମଣୁଥିବା

 ଆୟୁଷର ଶେଷ ଅକ୍ଷର ଉଚ୍ଚାରିତ ହେବାଯାଏ 

 ମାନବିକତାର ଗୀତି କବିତା l