ଲୋହିତ ଗୋଧୂଳି

ଅସ୍ତମିତ ଗୋଧୂଳି ର ମଧୁର ଲଗନେ  

ଆଦିଗନ୍ତ ବ୍ଯାପୀ ଧରା   ଲୋହିତ ପ୍ଲାବନେ ।

ଆହା କି ! ବିଚିତ୍ର ବେଶ କରଇ ଧାରଣ

ଆକାଶେ ଉକୁଟି ଦିଶେ ଲୋହିତେ ରଂଜନ ।

ବନ ଗିରି ଜଳାଶୟେ ସୁନେଲୀ ବରଣେ

ରତ ଏବେ ନିତି କମ ବିଭା ବିକିରଣେ ।

ଚାରୁ ସୁ‐ଚମକେ କ୍ଷଣେ ଋଚିମୟୀ ରାଗେ

ସୁ‐ମନୋଜ୍ଞ ଛବି ମାଳା ଖେଳେ ନୀଳ ମେଘେ ।

ଭାସି ବୁଲେ ସାଜି ସବୁ ଆରକ୍ତ ବରଣ

ଅନନ୍ତ ଲାଲିମା ନଭେ ଆହା କି ! ମୋହନ ।

ପର୍ଣ୍ଣ ପୁଷ୍ପ ଫଳେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ବନ ଉପବନ

କମନୀୟ ରାଗେ ରଙ୍ଗେ ଲୋହିତାଭେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ।

କ୍ଷଣ କାଳ ସ୍ଥାୟୀ ସିନା ଅଟେ ଏହି ଆଭା

ହେଲେ ବି ଭାବୁକ ମନେ ଯୋଗାଏ ପ୍ରତିଭା ।

ରଚେ ସେ ଅସଂଖ୍ଯ କାରୁ କଳା କାରିଗରୀ

ମନ ପ୍ରାଣେ ଦିଏ ଭରି ଭାବର ଲହରୀ ।

ଲୋହିତ ଆରକ୍ତ ରାଗେ ଅଲକତ ଜିତ

ଗୋଧୂଲୀ ଗଗନ ଶୋଭା ବିଭା‐ବିରାଜିତ ।

ତୋରା ଦିଶେ ଚାରୁ ଛାୟା ଛଇ ସୁ‐ସୁଷମେ

ଛଟକେ ଝଟକେ ଝଳି ଖେଳି ମନୋରମେ ।

ବିଭାସିତ ବିସ୍ମୟର ବର୍ଣ୍ଣାଢ୍ଯ କିରଣେ

ରୂପେଲୀ ଲୋହିତ ଛଟା ବିଚ୍ଛୁରଇ କ୍ଷଣେ ।

ଲୋକନେ ଈକ୍ଷଣେ ଲୋକ ହୂଦ‐ଉତ୍ଫୁଲ୍ଲିତ

ପକ୍ବଶାଳୀ ଶସ୍ଯାବଳୀ ଦିଶେ ସୁ‐ଲୋହିତ ।

ଗ୍ରାମେ ବନେ ଜଳେ ସ୍ଥଳେ ସହର ନଗରେ

ସତେ କି ! ଶୋଭନ୍ତି ସର୍ବେ ଲୋହିତ ହାସରେ ।

ଲହ ଲହ ଲୋହିତାଭ ଗଧୂଲୀ ପରସେ

ଗୋରୁ ପଲ ଲେଉଟନ୍ତି ଚାଲି ପଥ ପଥେ ।

ଖୁରାରୁ ଉତ୍ଥିତ ରଜ ‐ପବନ ପରସେ

ଲୋହିତାଭ ଆଦ୍ରବାୟୁ ବର୍ଣ୍ଣିଳ ବିଳାସେ ।

ବହେ ଧୀରେ ଦୂରେ ଦୂରେ ସଂଚାରି ମୟୂଖ

ଲୋହିତ ରାଗ ରଂଜିତ ପକ୍ଷୀଙ୍କର ପକ୍ଷ ।

ନୀଡ  ବାହୁଡାର ଦୂଶ୍ଯେ ନାଚି ଉଠେ ତୋରା

ତୋଫା ତୋଫା ବିତାନ କି ! ଦିଶେ ଅଭ୍ରମାଳା ।

ତଥି ପରେ କମ ହେମ‐ କେତନ ବିଭ୍ରମ

ଉପୁଜାଏ ନବୋଦିତ ବାଳେନ୍ଦୁ ସୁଷମ ।

କ୍ରମେ କ୍ରମେ ଲୋହିତାଭ ଆସେ ଅପସରି

ଅନୁଭବେ ବିଶ୍ବ ସ୍ରଷ୍ଟା କିବା ବର୍ଣ୍ଣାବଳି ।

ଧରି ନିତି  ରଚୁ ଥାନ୍ତି ଫମ୍ପା ଭାବ ମାନ

ଏ ନିଖିଳ ବିଶ୍ବ କିବା ? ବର୍ଣ୍ଣ ‐ପ୍ରସ୍ରବଣ ।

ଲୋହିତ ରେ ଆନ ବର୍ଣ୍ଣ ମିଶ୍ରଣ ପ୍ରକାର

ଘୋଟି ଆସେ ଅଚାନକ ଦଣ୍ତେ ଅନ୍ଧକାର ।

ଧବଳ କୁସୁମ ସମ କମ‐ ହାସେ ହସି

ଉଭା ହୋନ୍ତି ପଙ୍କ୍ତି ପଙ୍କ୍ତି ତାରକା ବିକସି ।

ବିମଳ କୌମୁଦୀ ପାତେ ଜ୍ଯୋତ୍ସାଭ ଯାମିନୀ

 ଲୋହିତ ଗଧୂଲି ଶେଷେ ଗ୍ରାସଇ ମେଦିନୀ ।

ଗୂହେ ପୁଣି ଦେବାଳୟେ ଜଳେ ଧୂପ ଦୀପ

ଶଙ୍ଖ ‐ ଘଣ୍ଟ ତୀବ୍ର ନାଦ ଉଛୁଳେ ଅମାପ ।