ଲଣ୍ଠନ

ଛୋଟ ଦୀପଶିଖା ଭାବ ନାହିଁ ମତେ

        ଅନ୍ଧାରକୁ ଦିଏ ଠେଲି,

ନିଜେ ଜଳି ଜଳି ଆଲୋକ ମୁଁ ଦିଏ

        ଲଣ୍ଠନ ମୁଁ, ଯାଏ ଜଳି ।

ରଙ୍ଗ ହୀନ ମୁହିଁ ବର୍ଣ୍ଣ ହୀନ ମୁହିଁ

        ଫତରି ଭାବ କି ମତେ,

ଫଣୀନ୍ଦ୍ର ଭଲିଆ ଶିଖା ମୋର ଦେଖ

      ଆଲୋକ ଦିଏ ମୁଁ ତତେ ।

ଫରଫର ହୋଇ ଜଳିଯାଏ ମୁହିଁ

        ନାହିଁ ମୋ ମନରେ ଭୟ,

କାହା ଫରମାଣ ମାନେ ନାହିଁ ମୁହିଁ

       ଜଳେ ହୋଇ ଏକ ଲୟ ।

ଭାବନାହିଁ ମୁହିଁ କ୍ଷୁଦ୍ର ଶିଖାଟିଏ 

        ନିମଷେକେ ଜାଳି ଦେବି,

ଗାଁ ରୁ ସହର ସହରରୁ ଜଙ୍ଗଲ

        କ୍ଷଣିକେ ଧ୍ବଂସ କରିବି ।

କ୍ଷୁଦ୍ର ହେଲେ ମଧ୍ୟ ତମସା ମୋ ପାଶୁ

        ଭୟରେ ଦୂରେଇ ଯାଏ,

ଫଳାଫଳ ମୋର କିଛି ଆଶା ନାହିଁ

        କ୍ଷଣିକ ରେ ଜାଳିଦିଏ ।

ଅଳ୍ପ ସମୟରେ ଫାମ୍ପି ଉଠେ ମୁହିଁ

        ସାନ ବୋଲି ଭାବ ନାହିଁ,

ତୁମ ଫିକରକୁ ଡରେ ନାହିଁ ମୁହିଁ

        ମାଟିରେ ଦିଏ ମିଶାଇ ।

ଜଳ ତ ମୋହର ପରମ ଶତ୍ରୁ

        ତା ପାଖକୁ ଯାଏ ନାହିଁ,

ମତେ ଫେଡିବାକୁ ଜଳ ଆସିଥାଏ

       କ୍ଷଣିକ ରେ ଶାନ୍ତ ହୋଇ ।

ଜଗତରେ ମତେ କ୍ଷାନ୍ତ କରିବାକୁ

        କେବଳ ଜଳ ହିଁ ପାରେ,

ଶୀତଳ ଜଳକୁ ଭଷ୍ମ କରି ଦିଏ

       ଉଡାଏ ତାକୁ ବାଷ୍ପରେ ।

ଜୀବଜଗତର ଶରୀରକୁ ମୁହିଁ

       ସ୍ଫୋଟକ ମୁଁ କରିଦିଏ,

ଗରବ କରିଲେ ଗୋଟିଏ ଫୁତକାରେ

        ବଞ୍ଚି ପାରିବନି କିଏ ।

ଲଣ୍ଠନ ମୁଁ ଦିଏ ଜ୍ୟୋତି ଜଗତେ

        ଅନ୍ଧାର ଦିଏ ଦୂରେଇ,

ତୁମ ଜୀବନରେ ସଫଳତା ଆଣେ

        ଆତ୍ମଜ୍ଞାନ ଦିଏ ଭରି ।