କୃଷ୍ଣ ସୁଦାମା

କୃଷ୍ଣ ଚେତନା ଭିତରେ 

ଛାର ଖୁଦଭଜା

କାନ୍ଦୁଥିଲା ଗଣ୍ଠିଲିରେ 

ଦେଖି ସେ ଆତିଥ୍ୟ 

ପରମ ମୁଗ୍ଧ ଭୁଲିଗଲେ 

କହିବାକୁ ନିଜ ତଥ୍ୟ 

କୃଷ୍ଣ ସୁଦାମାଙ୍କ ପରି ସଖା 

ମିଳେ ନାହିଁ କାହିଁ ଦେଖା 

ଖୁଡାଭଜା ଏକ ସମ୍ମୋହନ 

ଜଣା ପଡିଲାନି ବାଟଚଲା ବ୍ୟଥା 

ସଖିମାନଙ୍କର ଆଲଟ ଚାମର 

ପାଦ ଧୁଆ ଦେଖି ବନ୍ଧୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର 

କାନ୍ଧେ ଝୁଲେ ଖୁଦଭଜା ଏକା ଏକା 

ଦେଇନପାରି ଲାଜରେ 

ମୁଁହ ଦିଶେ ଫିକା ଫିକା 

ଭାବ ବିନୋଦିଆ କେମିତି ଜାଣିଲେ 

ଛଡେଇ ଖାଇଲେ 

ପରମ ତୃପ୍ତିରେ ତାଣ୍ଡୁଳ ଆଣିଥିଲେ ସଖା 

ସୁଦାମା ଭୁଲିଲେ ଦୁଃଖ କହିନପାରିଲେ 

ପଲଙ୍କେ ବସାଇ ବାସନ ପିନ୍ଧାଇ 

ପଚାରନ୍ତି କେତେ ଦୁଃଖ ସୁଖ ସଖା 

ସଖୀମାନେ ସବୁ ଆଲଟ କରନ୍ତି 

ସୁଦାମାଙ୍କ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ଦେଖିନେଇ 

ସର୍ବଜାଣ ସର୍ବମନକଥା ଜାଣି 

ଉପଚାରେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ସୁଦାମା ଙ୍କୁ ଭରି 

କୋଳାଗ୍ରତ କଲେ ଆଲିଙ୍ଗନେ ଭରି 

ସୁଦାମା ଆସିଲେ ଫେରି 

ନିଜ କୁଡିଆକୁ ଚିହ୍ନି ପାରିଲେନି 

ପଚାରନ୍ତି ଆକୁ ତାକୁ 

ମନ ନେଇ ମନ ଚି଼ହ୍ନେ ଯେ କହ୍ନେଇ 

ଏକଥା ସୁଦାମା ନିଜେ ଜାଣିନେଇ 

ପରମ ତୃପ୍ତିରେ 

ଖୁଦଭଜା ଗଣ୍ଠିଲି କୁ ଆଉଁସି ଦେଇ 

ଭାବନ୍ତି ସରଳ ହୃଦୟରେ 

ଆର ଥର ଯିବି ନେଇ 

ସେଇ ସରଳତା ନିଷ୍କପଟତା 

ବନ୍ଧୁଙ୍କୁ ଯାଇଛି ମୋହି 

କହ୍ନେଇ ସଙ୍ଗରେ ସୁଦାମାଙ୍କ ଭାବ 

କିଏ ନଜାଣିଛି 

ଏମିତି କେ ଥିବ କାହିଁ 

ତଥାପି ସେ ବନ୍ଧୁତ୍ୱ ଭିତର

 ବାନ୍ଧବ ବୋଲାଇ 

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସୁଦାମାଙ୍କ ଛାଇ ହୋଇ 

ଦ୍ୱାପରରୁ ତ୍ରେତୟା ଓ 

କଳିରେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣାଭ କାଳିରେ ଲେଖିଛି କେହି 

ଯାହା କେବେ ଲିଭିଯିବ ନାହିଁ