କୃଷ୍ଣ ମୋ ପରାଣ ନେବେ

ଯେତେବାର ସଖି ମନେ ଭାଳୁଅଛି

ଚିନ୍ତିବିନି କୃଷ୍ଣ କଥା 

ସେତେ ବେଶୀ ତାଙ୍କ ଭାବନାରେ ବୁଡ଼ି

ପାଉଛି ଦାରୁଣ ବ୍ୟଥା ।

ସେ ନୀଳ ତନୁର ଅପରୂପ କାନ୍ତି

ନେତ୍ର ଆଗେ ଉଠେ ନାଚି 

ବଇଁଶୀର ସ୍ଵନ ଶୁଣାଯାଏ ସଦା

କାନ ମୁଦିଲେ ବି ସଖି ।

ହେଇ ଯେମିତି କେ ଆସିଗଲା ଭଳି

ଲାଗୁଅଛି ବାରବାର 

ସେଥିପାଇଁ ମୁହିଁ ଚମକି ଧାଉଁଛି

ଅଗଣାକୁ ଥରଥର ।

କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ ଭାବ ରଖିବିନି ବୋଲି

କହିଦେଲି ସିନା ରୋଷେ 

ଶୟନେ ସପନେ ଅବା ଜାଗରଣେ

ସେଇ ନାମ ଖାଲି ଘୋଷେ ।

କି ବୁଦ୍ଧି କରିବି କେଣିକି ମୁଁ ଯିବି

କହ ସଖି ମୋତେ ଏବେ 

ବୁଝି ସାରିଲିଣି ଭେଳିକି ଲଗାଇ

କୃଷ୍ଣ ମୋ ପରାଣ ନେବେ ।