କରୋନା ମହାମାରୀ
କରୋନା ମହାମାରୀ


ଏମିତି ସମୟ ମଣିଷ ଦେଖୁଛି
ମରଣ ଯେମିତି ଦୁଆରେ ଜଗିଛି ।
କୋରନା ନାମକ ଭୁତାଣୁ ବୁଲୁଛି
ବିଦେଶ ରୁ ଆସି କି ଉତ୍ପାତ କରୁଛି ।
ମଣିଷ ଦେଖିଲେ ଛାନିଆ ଲାଗୁଛି
ସଭିଙ୍କ ମୁହଁରେ ମୁଖା ତ ରହିଛି ।
ଛ ଫୁଟ ଦୂରରୁ କଥା ତ ହେଉଛୁ
ନାକକୁ ଆଖିକି ଛୁଇଁ ନ ପାରୁଛୁ ।
ବାହାରୁ ଆସିଲେ ହାତକୁ ଧଉଛୁ
ଆତ୍ମୀୟ ଶବକୁ ଦେଖି ନ ପାରୁଛୁ ।
ସେନେହ ମମତା ହରେଇ ଦେଇଛୁ
ନିଜ ର ବନ୍ଧୁ ଠୁ ଦୂରେଇ ରହୁଛୁ ।
ବେଳକୁ ବେଳକୁ ଦୁଃଖ ତ ବଢୁଛି
କରୋନା ଆକ୍ରାନ୍ତେ ଜଗତ କାନ୍ଦୁଛି ।
ସତେକି ପାପର ଅନ୍ତ ଯେ ଘଟୁଛି
କରୋନା ରୂପକ ମହାମାରୀଟେ ଆସିଛି।
ଅହେଦୟାମୟ ଜଗତ କାନ୍ଦୁଛି
ରକ୍ଷା କର ବାରେ ପ୍ରଭୁ ହାତ ମୁଁ ଯୋଡୁଛି ।