କ୍ରିଷ୍ଣା

ଦ୍ରୋପଦ ତନୟା କ୍ରିଷ୍ଣା,

 ଅନୁପମା, ଅନିନ୍ଦ୍ୟ,ଲାବନ୍ୟା 

ଚାହିଁଥିଲା ସେ କରନ,

  ଜିତିଲା ତାକୁ ଅର୍ଜୁନ ।

ହେଲେ ସେ ପାଞ୍ଚ ପତିର ପତ୍ନୀ ହେଲା

ସେଥିରେ ତାର ଦୋଷ କଣ ଥିଲା।

ସପନ ତାର ଚୁରମାର ହେଲା,

ଏକ ପତିର ପତ୍ନୀ ହେବାର,

    ରହିଗଲା ତାର ତୃଷ୍ଣା ।

ଦ୍ରୋପଦ ତନୟା କ୍ରିଷ୍ଣା ।

ବିଭତ୍ସ କଦାକାର,ଅନ୍ଧ ର ପୁଅ ଅନ୍ଧ,

ଦୁଃଶା,ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ,ମିଥ୍ୟା ତାଙ୍କ ମାନ

  ପାଞ୍ଚାଲି ର କଲେ ବସ୍ତ୍ରହରଣ ।

ସଖା ଯାର କୃଷ୍ଣ, କୋଟି ଵସ୍ତ୍ର ଦେଇ,

  ଲଜ୍ୟା ତାର କଲେ ନିବାରଣ ।

    ବିଚିତ୍ର ବିଧିର ବିଧାନ,

      ପୋଡିଗଲା ପତ୍ନୀ ଭାନୁମତୀ

   ସଭାରେ ବୁଲିଲା ଘୁରି ,

     ହୋଇ ସେ ବସ୍ତ୍ରହରଣ ।

  ଜଳିଗଲା ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନର ମାନ।

ଦୁର୍ଯୋଧନ ହେବ ହତ,

    ଦୁଃଶାର ଜଙ୍ଘ ହେବ କ୍ଷତ,

ରକ୍ତରେ ବାନ୍ଧିବି କେଶ ।

ପଣ କରି କହିଲା କ୍ରିଷ୍ଣା ,

  ତାପରେ ମେଣ୍ଟିବ ମୋର ତୃଷ୍ଣା।

ଦ୍ରୋପଦ ତନୟା କ୍ରିଷ୍ଣା ।

ଦୁଃଶା ର ଜନଘା ଭୀମ ଯେ ଭାଙ୍ଗିଲା

ନିଜ ମୃତପୁତ୍ରେ ରକ୍ତନଦୀ ପାରହେଲା

ମାନ ସରୋବରେ,ଲକ୍ଷ୍ମୀର କୋଳେ,

    ଯାଇ ସେ ଲୁଚିଲା ।

ତାର ମାନକୁ ତାସଲ୍ୟକଲା ଅର୍ଜ୍ଜୁନ,

ସହି ନପାରି ବାହାରି ଆସଲା,

  ମାନଗୋବିନ୍ଦ,ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ।

ଦୁର୍ଯୋଧନ କୁ ହତ କଲା ଯେ ଭୀମ।

   ଅଧର୍ମ ର ନାଶ ହୋଇ,

     ଧର୍ମ ର ଜୟ ହେଲା ।

ରକ୍ତ କେଶ ବାନ୍ଧି, 

     କ୍ରିଷ୍ଣା ଯେ ପଣ ରଖିଲା ।

ସଖା ଯାହାର ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ,

  କିପରି ନା ମେଣ୍ଟିବ ତାର ତୃଷ୍ଣା,

କୃଷ୍ଣ ର ଶଖି ହେବାରୁ,

    ନାମ ତାର ହେଲା ଶ୍ରୀକ୍ରିଷ୍ଣା ।

ସେ ଯେ ଦ୍ରୋପଦ ତନୟା କ୍ରିଷ୍ଣା ।