କଳଙ୍କିତ ଚରିତ୍ର

ମନେ ଆବିଳତା ଚିନ୍ତା କଳୁଷିତ 

ମୁଖର ସେ ବଜ୍ର ବାଣ,

ଘାଇଲା କରଇ ଆତ୍ମ ସ୍ପନ୍ଦନକୁ

କେତେ ଯେ ନିଃଷ୍ପାପ ପ୍ରାଣ ।

ମଧୁର ଗରଳ ତିକ୍ତ ଭାବ ଘେନି

ଥିରି ଥିରି ହୋଇ ଗ୍ରାସେ,

ଲମ୍ପଟ ସ୍ୱଭାବ ଘେନି ଆତ୍ମ ଭାବ 

ଜକ ଜକ ହୋଇ ଦିଶେ ।

ଅହଂକାର ଭରା ହୃଦୟ ବିସ୍ତାରି

ମୁରୁକି ମୁରୁକି ହସେ,

ଦୁଇ ହସ୍ତ ମେଲି ଆଲିଙ୍ଗନ କରି

ଚାଟୁ ବାକ୍ୟ ପରକାଶେ । 

କେତେ ଯେ ରମଣୀ ଅଙ୍କ-ଶାୟିନୀ 

ହୁଅନ୍ତି ଅବାଧ୍ୟ ବଶେ,

ନିରୁତ୍ତର ହୋଇ କ୍ରନ୍ଦନ କରନ୍ତି

ଝୁଲଣ ସାଜି ଆବେଶେ ।

ଚରିତ୍ରରେ ଯା'ର କଳଙ୍କ ସ୍ୱଭାବ 

ଚଇତାଳି ବାଆ ବହେ,

ଗଢିଉଠେ କେତେ କୀର୍ତ୍ତିରାଜ ମାନ

ଆମ ମାଟି ମାଆ କହେ ।

ନିଃଶ୍ୱାସେ ଯାହାର ଅବିଶ୍ଵାସ ଭାବ

କଳଙ୍କ ପସରା ମେଲି,

କଟାକ୍ଷ ଦୃଷ୍ଟିରେ କ୍ଷତାକ୍ତ କରଇ

ହୃଦୟର ମରୁ ବାଲି ।

ଅଧୁନା ଏହି ତ ସମାଜ ଚରିତ୍ର 

ନିସ୍ପେଷିତ କରେ ପ୍ରାଣ,

ମୃତ୍ୟୁ ମୁଖରିତ ହେଉଥାଏ ପ୍ରାଣୀ

ଉପେକ୍ଷିତ ଜନ୍ତୁରାଣ ।