କଳଙ୍କିନୀ

ସମୟ ଚକ୍ରର ସ୍ରୋତ ପ୍ରଖରତା

   ଖେଳାଏ ଚକା ଭଉଁରୀ.

କିଏ ଉଠିଯାଏ ଢେଉରେ ତାହାର

   କିଏ ପଡେ ମୁହଁ ମାଡି. l

କିଏ ସେ ନ ଚାହେଁ ସୁନାମ ସୁଫଳ

   ତାହାକି ଭାଗ୍ୟ ଚାହେଁନି?

ଶରଦ ଆକାଶ ପୁନେଇଁ ଚାନ୍ଦଟି

    ହୋଇଯାଏ କଳଙ୍କିନୀ. l

ଚାନ୍ଦରେ କଳଙ୍କ ଲାଗି ଥାଉ ପଛେ

    କୁହେନି କେ କଳଙ୍କିନୀ.

ବିଧିର ବିଧାନେ ବନ୍ଧା ପରା ସିଏ

    ଶୀତଳେ ଭରେ ମେଦିନୀ. l

ବିନା ଦୋଷେ କଳଙ୍କିନୀ ଯେ ପାଞ୍ଚାଳୀ

    ବରି ପାଞ୍ଚ ପାଞ୍ଚ ସ୍ୱାମୀ.

ସମାଜ ବୁଝିଲା ଶେଷେ ଆଖ୍ୟା ଦେଲା

    ସତୀ ପତି ପରାୟଣୀ. l

କିଶୋରୀ ବୟସେ କୁନ୍ତୀ ଜନ୍ମ ଦେଲେ

    ତେଜମନ୍ତ କର୍ଣ୍ଣବୀର.

କଳଙ୍କିନୀ ଦୋଷ ନ ଲାଗିବା ପାଇଁ

    ଭସାଇ ଦେଲେ ସାଗର. l

ବିନା ଦୋଷେ ରାଧା କଳଙ୍କର ଟୀକା

   ପିନ୍ଧିଲେ ସମାଜ ଠାରୁ.

କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମେ ମଜ୍ଜି ପାଗଳିନୀ ପ୍ରାୟେ

    ସ୍ୱାତ୍ତିକ ପ୍ରେମ ନିଷ୍ଠାରୁ. l

କାଳର କବଳେ ହୋଇ କେ ଅତିଷ୍ଠ

    ହୋଇଥାଏ କଳଙ୍କିନୀ.

ବୁଝନ୍ତିନି କେହି ତାହାର କାରଣ

    ହୁଏ ସେ ଚିର ଦୁଃଖିନୀ. l

ଦୁଷ୍ଟ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରି ଯୌନ ପିପାସୁଏ

    କ୍ଷଣିକ ସୁଖ ବିଭୋରେ.

ସଜାଇ ଦିଅନ୍ତି ଶତ ଶତ ନାରୀ

   କଳଙ୍କିନୀ ରାଜରାସ୍ତାରେ. l

ନିନ୍ଦା ଅପନିନ୍ଦା ଗଞ୍ଜଣାକୁ ଡରି

    କିଏ କରେ ଆତ୍ମହତ୍ୟା.

ସମାଜରୁ ଘୃଣା ପାଇ କିଏ ବଞ୍ଚେ

    ଆନ୍ଦୋଳିତେ ଅନ୍ତରାତ୍ମା. l

ଜାଣି ଶୁଣି ସିଏ ନୁହେଁ କଳଙ୍କିନୀ

    କଳଙ୍କର ବଡ଼ ଟୋପା.

ସମାଜ ପିନ୍ଧାଏ ମଥାରେ ତାହାର

    ନ ଥାଏ କାହାର କୃପା. l