କଳଙ୍କ

କଳଙ୍କ କାଳିମା ବୋଳି ହୋଇଗଲେ

ଜୀବନରେ ଏକବାର,

ମୃତ୍ୟୁ ହେବା ଯାଏଁ ରହେ ସେ କଳଙ୍କ

ଘୃଣା ପାତ୍ର ହୁଏ ନର ।

ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ଶରୀରେ ନାରୀ ଲୋଭ ପାଇଁ

କଳଙ୍କ ଲାଗିଲା ଯାଇ,

ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ଦେହରେ କଳଙ୍କ ଲାଗିଲା

କଳା ହୋଇଲେ ତ ସେହି ।

କାମୁକ ପୁରୁଷ କାମିନୀ ଲୋଭରେ

କାମୁକା ହୋଇ ସେ ମରେ,

କାମନା ତାହାର ପୁରଣ ନ ହେଲେ

ଯାହା ଇଚ୍ଛା ତାହା କରେ ।

ପେଟ ପାଇଁ କିଏ କଳଙ୍କିତ ହୁଏ

ତନ୍ତ୍ରୀ ମରେ ଲୋଭେ ଅତି,

ସତ୍ ମାର୍ଗ ଭୁଲିଲେ ଅପଥରେ ଗଲେ

କଳଙ୍କିତ ହୁଏ ଜାତି ।

ଜଣଙ୍କର ପାଇଁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସମାଜ 

କଳଙ୍କିତ ହୋଇ ଯାଏ,

ସଂସ୍କାର ନ ଥିଲେ ସମାଜ ଭିତରେ

କଳଙ୍କ ର ନାମ ପାଏ ।

କାଳର ଗ୍ରାସରେ ହନ୍ତସନ୍ତ ହୁଏ

ନିଜ ଧର୍ମ ଭୁଲିଯାଏ,

କାଳକୁଟ ପରି ବିଷ ତା କଣ୍ଠରେ

ସବୁବେଳେ ରହିଥାଏ ।

ପାପ ଭାର ତାର ବଢିଯାଏ ଯେବେ

କାଳାନ୍ତକ ଟାଣି ନିଏ,

କାଳରାତ୍ରି ଆସେ ଭୟଙ୍କର ବେଶେ

ବଞ୍ଚିବି ସେ ମରିଥାଏ ।

କିଂଶୁକ ପରାଏ ବାସହୀନ ହୋଇ

କିତବ ସମାଜେ ହୁଏ,

କିଲ୍ବିଷ ର ଭାରା ବଢି ବଢି ଯାଏ

କଳଙ୍କିତ ହୁଏ ସିଏ ।

ସମାଜ ନିୟମ ସମାଜ ସଂସ୍କୃତି

ଯା ହୃଦେ ଜନମି ନାହିଁ,

କଳଙ୍କ କାଳିମା ତା ଶରୀରେ ଲାଗେ

ଭଲ ନ ପାଆନ୍ତି କେହି ।

ଆସ ଭଗବାନ କରୁଣା କର ହେ

କଳଙ୍କ ନ ଲାଗୁ ମତେ,

ଏହି ଦୟାକର ସତ୍ ପଥରେ ଯିବି

ଦୁଃଖ ଆସୁ ପଛେ ଯେତେ ।