ଅବ୍ୟକ୍ତ କୋହ

କାହିଁକି ନା, ତମେ ଏକ ପରିସରରେ ଆବଦ୍ଧ,

ଫୁଲି ଉଠେ, ହେଲେ...  ଚାପିବାକୁ ବାଧ୍ୟ....!

ଆଃ, କି ଯନ୍ତ୍ରଣା, ମନ ଓ ତମେ ଏକାକିନୀ ନା ?

ସ୍ଵତଃ ଆସେ..... ରୋକିବାକୁ ମୁଁ କିଏ ... ??

ଭାବନା,ବିଚାର-ସମାଧାନର ବାଟ ଖୋଜି ବସେ,

ଏହାକି, ବାସ୍ତବରେ ସମ୍ଭବ ? ମଣିଷର ବଶ ?

ସ୍ଵତଃ ପ୍ରବୃତ୍ତ... ତା ମନ, ତା ଇଚ୍ଛା, ଆଘାତ କରିବ,

କ'ଣ ରୋକି ହେବ ଆବେଗ ? ବେଦନା ଘାରିବ....

ଅତୁଟ ପ୍ରେମ ମା ପୁଅକୁ, ସ୍ତ୍ରୀ, ସ୍ଵାମୀର ଛାୟାକୁ,

ଝିଅଟି ବାପର-ସ୍ପନ୍ଦନ,ଏ ବନ୍ଧନ..ବନ୍ଦନ ମାୟାକୁ !

ମୀମାଂସା ନାହିଁ..ଦିଶୁଛି ନିକଟରେ ବିଚ୍ଛେଦ ସୁନିଶ୍ଚିତ,

ଘଟଣା ଘଟିବ, ମୂକସାକ୍ଷୀ ଅବଶ୍ୟ ରହିବ ଉପସ୍ଥିତ...

ନିସ୍ତବ୍ଧ ରେ ଚିତ୍ତ..ନୀରବ, ଗଡିବ ନିରୋଧ ପ୍ରବୃତ୍ତି ଲୁହ...

ଅନାୟତ୍ତ, ବିଭୀଷିକା ଜୀବନ ପାଲଟିବ ଅବ୍ୟକ୍ତ କୋହ !

ବିଧିର ବିଧାନ, ନିୟତିର ଆନ, ନିମିଷକ ଜୀବନ....

ସମ୍ମାନ ସହିତ କର, ଆନନ୍ଦ ଚୈତନ୍ୟର ଆଲିଙ୍ଗନ !