କିଗୁଣି କରିଛ

ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁରେ ଶୋଷ କି ମେଣ୍ଟଇ

ଥରେ ଦେଖିଦେଲେ ମନ କି ତୋଷଇ

କନ୍ଦର୍ପରେ ଭରା, ତୁମେ ନନ୍ଦବଳା

ରତ୍ନ ସିଂହାସନେ କଳା ଗୋସେଇଁ ।

କଳାରେ କଳାତ ସେ କଜ୍ଜ୍ୱଳ କଳା

କଳା ହେଉ ଯେତେ ସେ ସୁନ୍ଦର ପରା

ଷୋଳ କଳା ଥାଇ, ଏକ କଳା ନେଇ

ବଢ଼ି ନନ୍ଦ କୋଳେ ମନ ନେଲ ମୋହି

ବଇଁଶୀ ବଜାଇ ତୁମେ କହ୍ନାଇଁ ।

ଏ କଳି ଯୁଗରେ ନୀଳ କନ୍ଦରରେ

ନିଜେ ନିଜ ଦେହ ଗଢ଼ିଲ ହାତରେ

ଅଧା ଗଢ଼ା ହୋଇ, ରହିଲ ଗୋସେଇଁ

ଯେତେ ଦେଖିଲେବି ମନ ତୋଷୁ ନାହିଁ

କି ଗୁଣି କରିଛ କହ ଗୋସେଇଁ ।