କେମିତି ବଦଳି ଗଲୁ

ସପନ ଭାଙ୍ଗିଲା ସକାଳ ହୋଇଲା

କରି ଦେଲୁ ମୋତେ ପର

ତୁହି ତ ଜନନୀ ଅତି ଦୟାବତୀ

କିବା ମନେ ତୋର ଡର ।

ବୀରଙ୍ଗନା ପରି ତୋ ବିପତ୍ତି ବେଳେ

ଶକ୍ତି ଦେଇ ଥିଲି ଢାଳି

ସେ ଅତୀତ କଥା ଭୂଲି ଦେଲୁ ବ୍ୟଥା

ଆଶିଷ ବଦଳେ ଗାଳି ।

ଚାହିଁ ତ ଥିଲି ମାନ ଧନ ଯଶ

ସ୍ବାର୍ଥ ତ ନଥିଲି ଜାଣି

ଯେଉଁ ଦୁଃଖ ମୋତେ ଧରାଇଲୁ ହାତେ

ହୃଦୟ ହେଉଛି ହାଣି ।

ପାଞ୍ଚୋଟି ସନ୍ତାନ ସମ ଦୃଷ୍ଟି ପାଏ

ଏଇ ତ ମାତାର ଗୁଣ

କେଉଁ ଅପରାଧେ ଦୋଷୀଲୁ ମୋତେ ଲୋ

ଅନ୍ୟ ସଙ୍ଗେ ନୁହେଁ ସମ ।

ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ଚନ୍ଦ୍ର ନଉଇଁଲେ

କି ହେବ ଫୁଟିଲେ ତାରା

ସେହି ଚନ୍ଦ୍ରମାକୁ ରାହୁ ପରି ଗ୍ରାସି

କିଣିବୁ କି ତୁହି ଧରା ।

ମାତା ମନେ ଥାଏ ଉଦାରତା ଭାବ

ଭୂମି ପରି ସହେ ସବୁ

କେଉଁ ସ୍ଵାର୍ଥ ପାଇଁ ମନେ ତୋର ଚିନ୍ତା

ନିତି ବସି ଏତେ ଭାବୁ ।

ମାନଗୋବିନ୍ଦର ଚକ୍ରବିହ୍ୟୁ ଖେଳେ

ପଡିଛି ତୋହରି ପାଦ

ବେଳ ଥାଉ ଯଦି ବୁଝି ନପାରିବୁ

ଘୋଟିବ ଲୋ ପରମାଦ ।

ତୋ ନେତ୍ରେ ବାନ୍ଧିଛି ଅନ୍ଧ ପୁଟୁଳିକୁ

ମୋ ଆଗେ ନାଚିବା ପାଇଁ

ନୀଳାଚଳେ ବସି ଜଗା ଦେଖୁଛି ଲୋ

ଉଦ୍ଧାରିବେ ମୋତେ ସେହି ।

ପର ପ୍ରରୋଚନା ଖୁସି ଲାଗେ ସିନା

ତିଳେ ତିଳେ ତଳେ ନାଶେ 

ଉପରକୁ ସର ଦିଶଇ ସୁନ୍ଦର

ଭିତର ପଙ୍କରେ ଧସେ ।

କୁଚକ୍ରୀ କୁବୁଦ୍ଧି ଜନ ନୁହେଁ ଶୁଦ୍ଧି

ଦୂରେ ଯାନ୍ତି ସିନ୍ଧୁ ସୁତା

ହାହାକାର କରି ପ୍ରାଣ ଚାଲି ଯାଏ

ଶୁଣିବେନି ହର୍ତ୍ତା କର୍ତ୍ତା ।

ଯେତେ ଦିନ ଥିବୁ ମାୟା ପଟି ବାନ୍ଧି

ତୋ ଜୀବନ ଦୁଃଖମୟ

ବେଳ ଥାଉ ଯଦି ମଇଦାନ ଛାଡ଼ୁ

ମିଳିବ ତୋତେ ଆଶ୍ରୟ ।