ଜନନୀ

ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଭରା ଅନନ୍ୟ ପସରା

ଧରି ଉଭା ହୋଇ ଯିଏ

ଆଦର ଆଦର୍ଶ ବାତ୍ସଲ୍ୟ ପରଶ

ପ୍ରକାଶନ୍ତି ନାନା ଭାବେ ।

ସେହି ହିଁ ଜନନୀ ଗରଭ ଧାରିଣୀ

ଛୋଟରୁ ବଡ କରାଇ

 ପବିତ୍ର ଉତ୍ସାହ ଉତ୍ତମ ବିଚାର

ଥାଆନ୍ତି ଜନେ ଶିଖାଇ ।

ଜୀବନ ଉତ୍ସର୍ଗ କରି ସେ ଥାଆନ୍ତି

ସଦା ସନ୍ତାନ ସୁହିତେ

ଯାହା କୋଳେ ଖେଳି ଆନନ୍ଦେ ଉଚ୍ଛୁଳି

ଶିଶୁ କାଳ ଆମ୍ଭ ବିତେ ।

ପୃଥିବୀର ସମ ସହନ ଶକତି

ଅସୀମ କରୁଣାବତୀ

ଦୁଃଖ ଶୋକ ତାପ ପ୍ରବାହ ଅମାପ

ଦୂରାନ୍ତି ସେ ଭୟ ଭୀତି ।

ସେହି ହିଁ ଜନନୀ ସ୍ନେହ ମନ୍ଦାକିନୀ

ପ୍ଲାବିତ କରାନ୍ତି ନିତି

ଆଶୈଶବୁ ଚିର ଆନନ୍ଦେ ମଧୁରେ

ତାଙ୍କ କୋଳେ ଯାଏ ବିତି ।

ଯେତେ ସବୁ ରାଗ ରୋଷ ଅନୁରାଗ

ଅଭିମାନ ଅରଦଳି

ଆଦରେ ସେହି ହିଁ ଥାଆନ୍ତି ଘୁଞ୍ଚାଇ

ମୁଖରେ ଆନନ୍ଦ ଭରି ।

ମାଆ ସ୍ୱରରେ ହିଁ ନିହିତ ରହିଛି

 ମଧୁର ଭାବ ମାଧୁରୀ

ଶିଶୁର ଦରୋଟି ଓଠରୁ ପ୍ରଥମେ 

ଆସି ଥାଏ ଯାହା ଝରି ॥

ସହି ସବୁ କଷ୍ଟ ଶିଶୁର ସତତ

ସାଧୁ ଥାଏ ଯିଏ ହିତ

ଯା'ର ସେବା ଯତ୍ନେ ଶୈଶବ ଜୀବନେ

ଶିଶୁ ହୁଅଇ ପ୍ରସ୍ତୁତ ॥

ଅତି ଅସହାୟ କାଳେ ଯେ ସହାୟ

ହୋଇ ଆପଣା ପିଲାକୁ

ମଣିଷ ପରିକା ମଣିଷ କରିବା

ପାଇଁ ସତତ ଶିଶୁକୁ ॥

ପାଳି ପୋଷି ନିତି ଆନନ୍ଦ ଜାଗୃତି

ଯୋଗାନ୍ତି ଶିଶୁ ହୃଦୟେ 

ଜନନୀ ତ ସେହି ମାଆ ବୋଲି କହି

ଶିଶୁ ତାହାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନାଏ ॥

ଶିଶୁର ପ୍ରଥମ ଶିକ୍ଷକ ହିଁ ମାଆ

ଖାଇବା ପିନ୍ଧିବା କାମ

ସହିତ ସେହିତ ଶିଖାନ୍ତି ଅଶେଷ

ବହୁ ବିଧ ଗୁଣ ଗ୍ରାମ ॥