ଜନ୍ମାଷ୍ଟମୀ

ରୋହିଣୀ ନକ୍ଷେତ୍ର

କୃଷ୍ଣ ଅଷ୍ଟମୀରେ

ଭାଦ୍ରଵ ମାସେ ଜନ୍ମିଥିଲେ କଳା ଗୋସାଇଁ ।

ଜନ୍ମାଷ୍ଟମୀ ବୋଲି

ସେହିଦିନୁ ଖ୍ୟାତ

ଆନନ୍ଦେ ପାଳନ୍ତି ସମସ୍ତେ ଧରାରେ ରହି ।

ନଂଦ ଘରେ ଆନନ୍ଦ

ହସନ୍ତି କଳା ଗୋବିନ୍ଦ

ଜନ୍ମାଷ୍ଟମୀରେ ସେ ଜନମ ଲଭି ।

ଦେବକୀ ମନେ ବିଷାଦ

ଥରଇ ତାଂକର ହୃଦ

ବଂଦୀଘରେ କଳାକୃଷ୍ଣ କୁ ଭାବି ।

ଦ୍ୱାରେ ଦ୍ୱାର ପାଳ

ଜାଗେ ଜଗୁଆଳ

ନିଶାର୍ଦ୍ଧ ରାତ୍ର ରେ ଗଲେ ଯେ ଶୋଇ ।

ବନ୍ଦୀ ଗୃହ ସବୁ

ଫିଟିଣ ଯେ ଗଲା

ବସୁଦେବ ଚାଲେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନେଇ ।

ପ୍ରବଳ ଗର୍ଜନେ

ମେଘ ବର୍ଷୁ ଥିଲା

ନାଗ, କରୁଥିଲେରକ୍ଷା ଫଣା କୁ ଫେଇ ।

ଯମୁନା ର ପାଣି

ବାଟ ଛାଡି ଦେଲା

ଗୋପେ ପହଂଚିଲେ ତତକ୍ଷଣେ ଯାଇ ।

ସେହି ନିଶାର୍ଦ୍ଧରେ 

କୃଷ୍ଣ ଙ୍କୁ ସେଠାରେ

ଯଶୋଦା ଙ୍କ ପାଖେ ଶୁଆଇ ଦେଇ ।

କନ୍ୟା ରତ୍ନ ଧରି

ବସୁଦେବ ଫେରି

ଦେବକୀ ଙ୍କୁ ଦେଲେ ଯତ୍ନ ରେ ନେଇ ।

ନିଶାର୍ଦ୍ଧ ରାତ୍ର ରେ

ସବୁ ଘଟୁଥିଲା

କେହି ନ ପାରିଲେ ଯାଣି ।

ପ୍ରଭୁ ଙ୍କ ମାୟା କୁ

କିଏ ବା ବୁଝିବ

ବ୍ରହ୍ମା ନ ପାରନ୍ତି ଭଣି ।

ସକାଳୁ ଉଠି

ଦେଖନ୍ତି ନନ୍ଦ

ଶୋଇଛି କଳା ଶ୍ରୀ କୃଷ୍ଣ

ବସୁଦେବ ଙ୍କ

ମନ ରେ ଖେଦ

ଲାଗୁ ନାହିଁ ତାଙ୍କ ମନ ।

ଫାଟି ପଡେ ଆଜି

ଗୋପର ନଗରୀ

ଖେଳଇ ଆନନ୍ଦ ଲହରୀ ।

ବନ୍ଦୀ ଶାଳ ଗୃହେ

ମାତା ଦେବକୀ ଙ୍କ

ମନ ଦୁଃଖ ହୁଏ ଭାରି ।

ଜଗତ କରତା

ଜଗତ ର ନାଥ

ଜଗତ ତାଙ୍କ ଭିଆଣ ।

ଫଳ କୁ ନ ଭାବି

କର୍ମ କରି ଚାଲ

ସବୁ ଦେବେ ଭଗବାନ ।

ଅଚିନ୍ତ୍ୟ ନିର୍ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ

ପରମ ବ୍ରହ୍ମ ହିଁ

ଏ ଜଗତ ତାର ଶକ୍ତି ।

ଜୀବ ହିତେ ରତ

ସ୍ୱୟମ୍ଭୁ ବିଧାତା

ତାଂକୁ କରି ଥାନ୍ତି ଭକ୍ତି ।

ଭକ୍ତି ରେ ଅଛଇ ଶକ୍ତି

ପାଇ ଥାଏ ସିଏ ଶାନ୍ତି

ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୀର୍ତ୍ତନ ନିତ୍ୟ କରେ ଭକତ ।

ଦୟାମୟ ହରି

ଦ୍ୟନ୍ତି ପୁରସ୍କାର

ଜୀବ ଗଲା ବେଳେ ସିଏ ନିଏ ସୁକୃତ ।