ଜନ୍ମ ଦିନ

     ଆଦ୍ୟ ଥିଲେ ଥାଏ ପ୍ରାନ୍ତ, 

 ଜନ୍ମ ଦିନ ଥିଲେ  ମୃତ୍ୟୁ ଦିନ ଥାଏ

   ଜୀବନ ଦିପଦ ଗୀତ ।

    ସୁଖ ଦୁଃଖେ ଗଢା ମନ, 

 ଧନ ଯଉବନ   କ୍ଷଣିିକ ଜୀବନ

    ମଉଳି ଯାଏ ସୁମନ ।

     ପ୍ରାଣକୁ ସଜାଏ ମନ, 

  ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ  ଉପଭୋଗ କରେ

    ମେଳା ମଉତ୍ସବେ ଜନ ।

     ଜନ୍ମ ଦିିନ ଏକ ମେଳା ,

   ବନ୍ଧୁ ପରିଜନେ   ଉତ୍ସବ ମୁଖର 

    ମଣ୍ଡପ ପ୍ରାଙ୍ଗଣ ବେଳା ।

   କେକ୍ କାଟୁଥାଏ ଛୁରୀ ,

 ନାଚ ଗୀତ ସ୍ବରେ  ମନ ନାଚି ଉଠେ

    ଶୁଭେଚ୍ଛା ଆଶୀଷେ ଭରି ।

   ସେ ସଂସ୍କୃତି ଆଉ ନାହିଁ ,

 ଜନ୍ମ ଦିନେ ମାଆ   ଷଠି ମା' କୁ ପୂଜେ  

     ପୁଅଝିଅ ଭଲ ପାଇଁ  ।

    ଏବେ ତ ମଡର୍ଣ୍ଣ ଯୁଗ ,

  ପିଲାଏ ପାଳନ୍ତି  ବୁଢାଏଁ ନାଚନ୍ତି

   ଖୁଆ ଖୋଇ ହୋଇ କେକ ।

     ଅନୁଷ୍ଠାନ ଜନ୍ମଦିନ ,

ନାଚ ଗୀତ ବାଜା  ଭଳିକି ଭଳିକି

    ଭୋଜି ସଙ୍ଗେ ମଦ୍ୟପାନ ।

    ଅସଲ ରହସ୍ୟ କଣ ,

 ଜନ୍ମ ଦିିିିନ ଏବେ   ଏକ ମହୋତ୍ସବ 

    ଭୁଲି ଯାଇଥାଏ ମନ ।

    ବର୍ଷକରେ ଥରେ ଆସେ ,

  ଉତ୍ସବ ପାଳିବା  ବନ୍ଧୁଙ୍କୁ ଭେଟିବା 

     ଆତ୍ମଶୋଧନର ଆଶେ ।

   ନିଜର ମାର୍ଜନା ପାଇଁ ,

  କର୍ମ କୁୁକର୍ମକୁ  ସମୀକ୍ଷା କରିବା 

   ବରଷକୁ ଥରେ ଭାଇ ।

    କିଏ କଣ ଦେଲା ଭେଟ ,

  ମନରେ ନ ଧରି  ଭୁଲିବା କପଟ

     ଛାଡି ଅହଂକାର ବାଟ ।

    ଜନ୍ମଦିନ ଯେବେ ଆସେ ,

  ମଣିଷ ଆୟୁଷ   କମି କମି ଯାଏ

     ତା ଭୁଲି ନାଚୁ ଉଲ୍ଲାସେ ।

    ଆତ୍ମ ସମୀକ୍ଷା ର ଗୀତ ,

  ପୁଅଝିଅ ପାଇଁ  କି କର୍ମ କରିଛେ 

     ଗାଇବା ମିତ ସଙ୍ଗାତ ।

       ଅନୁଷ୍ଠାନ ଜନ୍ମଦିନ ,

  ଜନତାର ସେବା  କେତେ ନ ପାରିଲେ 

      ତାକୁ ଟିକେ ଦେବା ଧ୍ଯାନ ।

     ଆଗାମୀ ବର୍ଷ କୁୁ ଯିବା ,

  କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ରେ ନିଷ୍ଠା   ମନରେ ଉତ୍କଣ୍ଠା 

      ଜନ୍ମଦିନେ ଭରି ନେବା ।