ଜୀବନ ଗଣିତ

ଦିକ୍ ଦିକ୍ ଜଳେ ଜୀବନର ପ୍ରଥମ ଜ୍ୟୋତି

ଜନନୀର ଅନ୍ଧାରୁଆ, ନିଭ୍ରୁତ ଜଠରେ,

ଅନ୍ତୁଡି ଶାଳରେ ଶୁଭେ

ଜୀବନର ପ୍ରଥମ ଶବଦ କୁଆଁ କୁଆଁ ସ୍ବର ।

ଶିଶୁଟି ଆଖି ଖୋଲେ

ଦେଖେ ଜୀବନର ପ୍ରଥମ ଦ୍ରୁଶ୍ୟ

ତା ସ୍ରୁଷ୍ଟି କର୍ତ୍ତ୍ରୀ ର ଆଖିଦର୍ପଣ ରେ

ଅନୁଭବେ ମା ର ମମତା ତା ଉଷୁମ କୋଳ ରେ ଜାକିଜୁକ ହୋଇ ।

ଜନନୀ ଛାତିର ଅମ୍ରୁତ ପାନ କରି

ଧିରେ ଧିରେ ବଢିଚାଲେ ଜୀବନ ।

ମାଟି ଖିଆ ଧୁଳିଖେଳ

ଚୁଲବୁଲି କୈଶର ଓ ମହୁବର୍ଷା ଯୌବନକୁ ଡେଇଁ

ଏ ଜୀବନ ନିଏ ଦିନେ ଯଷ୍ଟିର ଆଶ୍ରୟ

ଏଇତ ଜୀବନ !

ଏଇତ ଜୀବନ !

ଏମିତି ତ ଗଡିଚାଲେ ଜୀବନ

ତାଳ ଦେଇ ସମୟ ସହିତ

କେତେବେଳେ କଣ୍ଟା ପୁଣି କେତେବେଳେ ଫୁଲ ।

ଦୂନିଆଁକୁ ଚିହ୍ନିବାର ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ରେ

ସଭିଙ୍କୁ ଆପଣାର କରୁକରୁ

ବଢିଯାଏ ବୟସ

ଆଉ

ଜିଇଁବାର କଳା ଶିଖୁ ଶିଖୁ

କଟିଯାଏ ଆୟୁଷ ।

ଜୀବନର ହିସାବ ଖାତାରେ

ଉତ୍ତରଟା ଭୁଲ୍ ହୋଇଯାଏ

ନିଜ ପାପ ପୁଣ୍ୟର ଅଙ୍କ କଷୁକଷୁ ।

ଜୀବନ ର ଅପରାହ୍ନ ଲାଗେ

ରଙ୍ଗହୀନ,ସଙ୍ଗହୀନ ।

ବୁଢିଆଣୀ ଜାଲରେ ଛନ୍ଦି ହେଲାପରି

ରୁନ୍ଧିହୁଏ ନିଶ୍ବାସ

ନିଜର ସବୁଠୁ ବିଶ୍ବସ୍ତ ସାଥୀ ହୋଇଥିବା

ନିଶ୍ବାସ ବି ଧୋକାଦିଏ ଜୀବନ ସହିତ

ଭାଙ୍ଗି ଦେଇ ବିଶ୍ବାସ ।

ଘୋଟିଆସେ କାଳରାତ୍ରୀ

ଶରୀର ହୁଏ ଶେଷେ ମୁଠାଏ ପାଉଁଶ ।

ଏଇତ ଜୀବନ

ଏଇତ ଜୀବନ ।