ଜୀବନ ଚକ୍ର

ସମୟକୁ କେହି ପାରେନା ବାନ୍ଧି

ବୟସକୁ କରି ହୁଏନା ବନ୍ଦୀ ।

ମୃତ୍ୟୁକୁ ପାରିଛି କିଏ ବା ଜିଣି ?

ଜନ୍ମିତ ଯେ ଦିନେ ଯାଏ ମଶାଣି ।

ଜୀବନ ଚକ୍ର ତ ଚାଲେ ଅବିରତ

ତା'ପରେ ନାହିଁ କାହାରି ବା ଆୟତ ।

ଜନ୍ମନିଏ କୁଆଁ ରାବ ସହିତ

ଗେହ୍ଲବସରରେ ଶୈଶବ ଗତ ।

ଚପଳାମିରେ ବିତିଲା କୈଶୋର

ଯୌବନରେ ମନରେ ଅହଙ୍କାର ।

ପୁଣି ବଳ ଦର୍ପ କେଣେ ଯେ ଗଲା

ଉଜ୍ୱଳ ବଦନ ଫିକା ପଡିଲା ।

ଜରା ଆସି ଦ୍ୱାର ଦେଶେ ପ୍ରକଟି

ଡାକୁଛି ପୁଣି ତା'ହାତ ଠାରିଟି ।

ତା'ପର ଦ୍ୱାରଟି ବଡ ବିଷମ

ସେ ଦ୍ୱାର ରକ୍ଷକ ସାକ୍ଷାତ ଯମ ।

କହୁଥାନ୍ତି ଲୋଭ ଛାଡି ବହନ

ଫେରି ଆ 'ରେ ଆତ୍ମା ପ୍ରଭୁ ଚରଣ ।

ଜିଇଁବା ପାଇଁ କି ନକର ଆଶା

ତୁଟିଲାଣି ତୋର ସବୁ ଭରସା ।

ପୁରୁଣା ହେଲା ତୋ ଦେହ ବସନ

ନୂଆ ବସ୍ତ୍ର ପାଇଁ ଆସ ବହନ ।

ଅଛି ସୁନା ରୂପା ହୀରାର ଘଟ

ଇଚ୍ଛାମୁତାବକ ବାଛରେ ବାଟ ।

ନାନା ପ୍ରଲୋଭନେ ଡାକରା ଦେଇ

କାଳ ଡାକେ କେତେ ଆଖି ନଚେଇ ।

ବୁଦ୍ଧିଜ୍ଞାନ କ୍ଷଣେ ହୁଅଇ ଶୂନ୍ୟ

ଅଜାଣତେ ଚାଲିଯାଏ ପରାଣ ।