🌍ଜୀବନ ଭୂଗୋଳ🌏

ଜୀବନଟା ମୋର କାଲାହାରୀ ମରୁ

ମରୀଚିକା ପଛେ ଧାଏଁ,

ଆଖି ଦୁଇ ମୋର ଚେରାପୁଞ୍ଜି ପରି

ନିଇତି ବରଷୁ ଥାଏ ।

ଦ୍ଵୀପର ଯେମିତି ଚାରିପାଖେ ଜଳ

ଅଭାବ ଘେରିଛି ମୋତେ,

ବିଶ୍ଵ ଜନସଂଖ୍ୟା ପରି ବଢିଚାଲେ

ସଂସାର ଜଞ୍ଜାଳ କେତେ।

ନୀଳନଦୀ ପରି ବହି ମୁଁ ଚାଲିଛି

ଆସିଲେ ବି ବାଧା ବିଘ୍ନ,

ହିମାଳୟ ପରି ସହି ମୁଁ ଚାଲିଛି

କେତେ ଯେ ଝଡ଼ ତୋଫାନ।

ଦୁଃଖ ସବୁ ମୋର ମାରିଆନା ଖାତ

କାତ ପାଏ ନାହିଁ ଜମା,

ହେଲେ ବି ପ୍ରଶାନ୍ତ ମହାସାଗର ମୁଁ

ମନେ ଅଛି ଦୟା କ୍ଷମା।

ପରୀକ୍ଷାରେ ପ୍ରଶ୍ନ ଆସିବନି କେବେ

ଭୂଗୋଳ ବହିରୁ ମୋର,

ତଥାପି ଧ୍ୟାନରେ ପଢୁଛି ମୁଁ ନିତି

ସାକ୍ଷୀ ସେ ପରମେଶ୍ଵର।