ଝୁରୁଛି ଏ ମାଟି

ଶଙ୍ଖାରୀ ଗାଁ ମାଟି ଝୁରୁଛି

ଝୁରୁଛି ଓଡିଶା

ଝୁରୁଛି ସାହିତ୍ୟ ର ଫର୍ଦ୍ଦରେ

ଓଡ଼ିଆ ର ପ୍ରାଣ ।

ତୁମକୁ, ହେ ଦିବ୍ୟ ସ୍ରଷ୍ଟା

କଲମରେ ଥିଲା କି ଅପୂର୍ବ ପ୍ରାଣ ସ୍ପର୍ଶ,

ଲେଖିନି ରେ ଗଢ଼ିଦେଲ ନୂଆ ଏକ ଇତିହାସ।

ସେ ଥିଲା କେଉଁ ଏକ ମହାର୍ଘ୍ୟ ମୁହୁର୍ତ୍ତ,

'ଶତାବ୍ଦୀର ଆର୍ତ୍ତନାଦ','ସମୁଦ୍ର ର କ୍ଷୁଦା'

ଝରିଥିଲା ତୁମ କଲମରୁ।

'ଶେଷ ବସନ୍ତ ର ଚିଠି'

ପୁଣି 'ଧ୍ରୁମାଭ ଦିଗନ୍ତ'

'ଆରଣ୍ୟକ', 'ବିଷକନ୍ୟା ର କାହାଣୀ' ଫେରାଇ ଆଣିଲା

'ଜୀବନ ର ସ୍ୱାଦ'

ଅଵଲୋକରା କାହାଣୀ, ଲଷ୍ମୀ ର ଅଭିସାର ,

ଗୋଧୂଳିର ବାଘ, ନନ୍ଦାବତୀର ମାଝୀ,

ବିପ୍ଲବୀ ଫକୀରମୋହନ ପୁଣି 'ଅମୃତ ର ଫଳ'।

ତୁମ ଲେଖା ରେ ତୁମ

ତୁମ କବିତା ରେ ତୁମେ

ତୁମ ସୃଷ୍ଟି ର ସ୍ରଷ୍ଟା ତୁମେ

ତୁମ ଭାବନା ର ମହତକାଂକ୍ଷା ତୁମେ

ତୁମେ କଣ କେବେ ମରିପାର

ନା ନା

ତୁମେ ମରି ମଧ୍ୟ ଅମର

ହେ ଦିବ୍ୟତ୍ମା

ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି ଏ ଜାତି ଗାଉଥିବ ତୁମ ଯଶ କୀର୍ତ୍ତି

ସମ୍ମାନ ର ଗାଥା

କର୍ପୁର ପରି ମହକୁଥିବ ତୁମ ଲେଖା

ପିଢ଼ି ପରେ ପିଢି ହେବେ

ଆନନ୍ଦ ରେ ଉତ୍ସାହିତ।

(ବାଣୀପୁତ୍ର, ସାରସ୍ୱତ ସାଧକ ମନୋଜ ଦାସଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ)