ଝରେ ଶ୍ରାବଣ

ଘୋଟେ ବାଦଲ ମାରେ ବିଜୁଳି

         ମନକୁ ଆସେ ଭିତି

ଝରେ ଶ୍ରାବଣ ତୁମ୍ଭି ତୁଫାନ

          ଭିଜି ପାରୁନି ଛାତି ।

ହେମାଳ ବାଆ ତୁହାକୁ ତୁହା

         ଚାଳୁ ଗଡ଼ଇ ପାଣି

ମଝି ବାହାର ବାଟ ପ୍ରାନ୍ତର

         ବୁଝି ପାରୁନି ମଣି ।

ଧନୁର ଛଟା ବରଷା କଟା

        ଖରା ଛାଇର ଖେଳ

ବରଷା ରାଣୀ ଖୁସି ଗଉଣୀ

        ବୁଝି ପାରୁନି ମେଳ ।

ହଲି ଦୋହଲି ପତ୍ରଟା ମେଲି

         କାଚି ହେଉଛି ବର୍ଷା

ବାଟ ଗୋହିରି ବାଡ଼ି କିଆରୀ

         ବିଲକୁ ଚାଲେ ଚଷା !

ସର୍ବେ ବଦନ୍ତି ମୁଖେ କହନ୍ତି

         ପାଣି ଲଗେଇ ଦେଲା

ମନକୁ ଭାବେ ସାଂଗ ସ୍ଵଭାବେ

         ତାଣ୍ଡବ ରଚେଇ ଗଲା ।

ପାନ ବରଜ ମାଟି ଦରଜ

        ଉଲଟି ପଡ଼ିଛି ଶୋଇ

ଚିନା ବାଦାମ କ୍ଷେତ ତମାମ

          ପଚି ଗଲାଣି ମହି ।

ସଜନା ଡାଳ ଭାଙ୍ଗିଛି ମାଳ

         ମଥାରେ ହାତ ଦେଇ

ରାଇଁଆ ଆମ୍ବ ଦ୍ଭାଙ୍ଗିଛି ଦମ୍ଭ

          ବଗିଚା ବର୍ଷେ ନାହିଁ ।

ପରିବା ବାଡ଼ି ମୁଁହ କଚାଡ଼ି

        ହାମୁଡି ଯାଇଛି ନଇଁ

 ବ୍ୟାଙ୍କ କରଜ ଭାରି ଦରଜ

         ସୁଝିବ କେମିତି କାହିଁ ।

ବରଷା ରାଣୀ ଦୁଃଖୀନୀ ପ୍ରାଣୀ

           କାନ୍ଦି ଝୁରୁଛି ଜୋର

ଦୁଃଖ ରାଗରେ କରେ ପ୍ରହାରେ

            ମେଦିନି ଥର ହର ।

ତୁମେ ମୌସୁମୀ ଧରଣୀଚୁମୀ

           ଶସ୍ୟଶ୍ୟାମଳା ମାଆ

ତୁମ ଦୁଃଖରେ ତୁମ ଶୋକରେ

          ଆମେ ସବୁରି ଠିଆ ।

ଗୁଣୁଗୁଣେଇ ରିମ୍ ଝିମେଇ

    ଟୁପୁରୁ ଟାପୁର ପାଦେ

ପ୍ରେମ ବାହକ ମୌତ୍ରୀ ସ୍ଥାପକ

         ମୃଦୁ ଆଘାତ ଛନ୍ଦେ ।

ବନ୍ୟା ପ୍ଳାବନ ଘୋର ଦୁର୍ଦ୍ଧିନ

        ନ ଆସୁ ଧରାଧାମେ

ବର୍ଷା ବି ହେଉ ସୃଷ୍ଟି ବି ରହୁ

         ପ୍ରକୃତିରାଣୀ ବାମେ ।

ତୁମ ମୁର୍ଚ୍ଛନା ବିରହୀ ବେଦନା

          ଯକ୍ଷ ଚିଠିଟା ଧରି

ଲକ୍ଷ ନାୟିକା ଅଭି ସାରିକା

         ହୃଦେ ଚନ୍ଦନ ଭରି 

ବସି ଏକାକୀ ଝରକା ଦେଖି 

          ଭାବୁଛି ପ୍ରୀୟା କଥା

ଗାଁରେ ବସି ସେ ମିଲ୍ଲୀହସି

         ବାନ୍ଧୁ ସାରିବଣି ମଥା ।

ହାତ ପ୍ରସାରୀ ପାଣିକୁ ଧରି

          ଅଳପ ହସେ ଗୋରୀ

ମୋତିର ବିନ୍ଦୁ ଚିବୁକ ଇନ୍ଦୁ

          ଛଟକୀ ଛଇ ଦୂରୀ ।

ତୁମେ ସୁଭାଗା ଛୁଇଁପାରୁଛ

        ମୁକୁଳା ବେଣୀ ହାତ

ହୀନ ଅଭାଗା ଚାକିରୀ ମାଗା

          ବିରହେ ଅତଯାତ ।

ଦୟା କରିବୁ ଆଉ ବର୍ଷିବୁ

       ଆଉ ବର୍ଷକୁ ଛମଛମ

ମୋ ପ୍ରାଣପ୍ରୀୟ। ମୋ ଯୋଗମାୟା

      ଝରିବୁ ଶ୍ରାବଣ ଝୁମ୍ ଝୁମ୍ ।