ଜହ୍ନ

ଜହ୍ନ ଆଜି ମୋତେ ଖେନ୍ତାଏ ,

କହେ ମୁଁ କେଡେ ଅଲାଜୁକ ,

ତୁ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଗଲା ପରେ ବି 

ଆଜି ବି ମୁଁ ତୋ ବାଟ ଚାହିଁଛି ....।

ତୁ କହିଥିଲୁ ଆମେ ବସିବା ଏ

ଜହ୍ନ ଆଲୁଅ ତଳେ 

ସ୍ପନ୍ଦନ ସହ ସ୍ପନ୍ଦନ ମିଶି ଆମେ ବି ଗପିବା ....

କିନ୍ତୁ ସବୁ ଥିଲା ମିଛ ,

ଡ଼ାହା ମିଛ ....

କିନ୍ତୁ ତୋର ସେ ମିଛକୁ ଭେଦି 

ସତର ସ୍ତର ମୁଁ କେବେ ଛୁଇଁ ପାରିନି ...।

ଆଜି ବି ଭାବେ ହଁ ତୁ ଆସିବୁ ,

ସେଇ ସନ୍ଧ୍ୟା ସମୟରେ ,

ସେଇ ତାରକା ଗହଣରେ ମୁଁ ଆଙ୍କେ 

ତୋରି ଛବି ,

ହେଲେ ସେ ଛବି ଧୁମିଳ ପାଲଟେ ,

ତୋର ମିଛ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ପୁଣି ମୋତେ 

ବାଧେ ....।

ତଥାପି ମୁଁ ଚାହିଁଛି ତୋରି ବାଟ ,

ସାକ୍ଷୀ ଅଛି ସେଇ ଜହ୍ନ ,

ଖାସ୍ ସେଇ ପାଇଁ ମୋତେ ସେ ଖେନ୍ତାଇ କହେ ,

ତୁ କେତେ ମୂର୍ଖଟାଏ ....।