ଜାଡ଼ି ଜୀବନ ଅତି ହୀନିମାନ

 ପୁରୁଣା ଯୁଗରେ ମାଆ କ୍ଷୀର ସବୁ

  ଖାଉଥିଲେ ପାଞ୍ଚ  ଛଅ ବରଷ  

ଜାଡ଼ି ଝିଅ ବୋଲି ଏ ଯୁଗରେ ତା'ର 

  ଦାଉ ସାଧିଲା ତା' ତେର ବୟସ ।

ସଞ୍ଜ ଗଡ଼ିଗଲା ମାଆ ପଠେଇଲା 

   ଓଷଦ ଟିକିଏ ଆଣ ଲୋ ଜାଡ଼ି  

ଓଷଦ କଅଣ ଆଣିବ ଯାଇଛି

   ପାଖରେ ନଥିଲା ଫୁଟି କଉଡ଼ି । 

ଭାବିଲା ଟିକିଏ ଆଗରେ ରହିଛି 

   ମାଉସୀ ଘରକୁ ଯିବ କି ସେହି ? 

ସଅଳେ ଆଗକୁ ପାଦ ବଢାଇଲା 

   ଏପାଖ ସେପାଖ ରାସ୍ତାକୁ ଚାହିଁ । 

ନିଛାଟିଆ ଛକ ଗଳି ମୁଣ୍ଡ ପାଶେ 

  କେତେ ଗୁଡେ ଲୋକ ଆସିଲେ ମାଡ଼ି  

ମୁହଁ ନାକ ତାର ଚିପି ଧରି ନେଲେ

  ଗାଡିରେ ବସେଇ ନେଲେ ଯେ ଭିଡ଼ି ।

 ଝୁଣି ଦେଇଗଲେ ଶରୀର ତାହାର

   ପିଙ୍ଗିଦେଲେ ଆଣି ସଡ଼କ କଡ଼େ  

ସେଦିନ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ଦେଖି ତା'ର ମାଆ 

  ମୁଣ୍ଡ ପିଟି କାନ୍ଦି ତଳେ ସେ' ଗଡ଼େ । 

ଗରିବ ଝିଅକୁ ଭଗବାନ ସାହା 

    ଏ  କଥା ସଭିଏଁ ଜାଣନ୍ତି ସତ  

କିନ୍ତୁ ତା'ର ଏଇ ଅଦିନ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା 

    ଦେଖି ହସୁଛନ୍ତି ସାଥୀ ସଙ୍ଗାତ ।

 

ସେଦିନ କିଏସେ କଲା ଅନ୍ତଃସତ୍ତ୍ୱା

   ଆଜି ଭୋଗୁଛି ସେ' ତାହାରି ଫଳ  

 ଚଉଦ ବର୍ଷରେ ମାଆ ହେଲା ସିଏ

   ତା' ପାଇଁ ହୋଇଛି ସନ୍ତାନ କାଳ ।

 କ୍ଷୀର ପାଏ ନାହିଁ ସନ୍ତାନ ତାହାର

   ଶକ୍ତି ଆଉ ନାହିଁ ଚାଲିବା ପାଇଁ  

ମୂର୍ମୁଷୁ ମା' ତାର‌ ବିଛଣା ଧରିଛି 

   ରକ୍ଷାକର ତାକୁ କଳା ଗୋସାଇଁ ।