ହରଣ

କିଏ ହରି ନେଲା ନୀଳ କଇଁ ସୁଖ 

   ତା ପ୍ରେମରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଛେଦ

ପ୍ରାଚୀ ନଭ କୋଳେ କାହିଁକି ଉଇଁଲା

  ଈର୍ଷାରେ ଜଳେ କୁମୁଦ ।

କାହିଁ ଥିଲା ସେଇ କଳା ବାଦଲଟି

  ଢାଙ୍କିଲା ଆଦିତ୍ୟ ଦେବ

ହରି ନେଲା ସିଏ ପଙ୍କଜର ପ୍ରେମ

  ଅଭିମାନେ ଅରବିନ୍ଦ ।

ପଙ୍କଜ ପ୍ରେମରେ ଧୂଳି ଦେଲା ସିନା

 ସିଏ କି ତିଷ୍ଠିଲା ରହି

କ୍ଷଣକ ଭିତରେ ଶୂନ୍ୟେ ହଜିଗଲା

  କମଳ ହିଁ ଚିରସ୍ଥାୟୀ ।

ହରଣ କରନି କାହା ପ୍ରେମ କେବେ

  ଆତ୍ମା ସହ ତାହା ବନ୍ଧା

ଶାଶ୍ଵତ ସେ ଅଟେ ପବିତ୍ର ସେ ଗଙ୍ଗା

  ଜୀବନ ଡୋରିରେ ଛନ୍ଦା।।