ହଂସଟି କାହାର

କପିଳବାସ୍ତୁର କାନନେ ବିହରି 

ଦେବଦତ୍ତ ଏକ ଦିନେ

ଖସାଇଲେ ତଳେ ହଂସଟିଏ ମାରି 

ଅଭ୍ରାନ୍ତ ତୀର ସନ୍ଧାନେ l

ବ୍ୟୋମଚାରୀ ସେହି ହଂସଟି ଆନନ୍ଦେ 

ବ୍ୟୋମେ ଯାଉଥିଲା ଉଡ଼ି

ବିକଳେ କାନ୍ଦଇ ରକ୍ଷା କର ବୋଲି 

ତୀର ବିଦ୍ଧ ହୋଇ ପଡ଼ି l

ବନସ୍ତର ଶୋଭା ବୁଲି ଦେଖୁଥିଲେ 

ସିଦ୍ଧାର୍ଥ କରୁଣା ମୟ

ବିକଳ ଚିତ୍କାର ଶୁଣି ପକ୍ଷୀଟିର ମନ 

ହୋଇଲା ଅଥୟ l

ଦୋଉଡ଼ି ଦେଖନ୍ତି ତୀରବିଦ୍ଧ ହଂସ 

ପଡ଼ି ହୁଏ ଛଟ ପଟ

ତୀରଟିକୁ କାଢ଼ି ଶୁଶ୍ରୁଷା କଲାରୁ ହଂସ 

ହେଲା ଟିକେ ସୁସ୍ଥ l

ଏକାଳେ ପହଞ୍ଚି ଦେବଦତ୍ତ ତହୁଁ କଲେ 

ବହୁତ କଟାଳ

ଦିଅ ଭାଇ ହଂସ ଏହା ଅଟେ ମୋର 

ଏତ ମୋ ଶିକାର ଫଳ l

ହସି ହସି ତହୁଁ ଗୌତମ ବୋଲନ୍ତି 

କିପରି ହଂସ ତୁମ୍ଭର

ପ୍ରାଣ ନେଉଥିଲ ମୁକ୍ତ ବିହଙ୍ଗର ବିଦ୍ଧ 

କରି କ୍ରୁର ଶର l

ବିଧାତାଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି ନିରୀହ ଜୀବଟି ଏ 

ନୁହେଁ କାହାର ଦେଖ

ଛାଡ଼ି ମୁଁ ଦେଉଛି ଉଡ଼ି ଯାଉ ଏହି 

ସରଗେ ତାହାର ସୁଖ l

ହଂସ ଗଲା ଉଡ଼ି ଡେଣା ଝାଡ଼ି ଝାଡ଼ି 

ଗୋଉତମ ହେଲେ ତୋଷ

ଦେବଦତ୍ତ ଚାହିଁ ରହିଲେ ଅନାଇଁ 

ବୁଝି ଦୁଷ୍କର୍ମ ଅବଶ୍ୟ l

ଜୀବେ ଦୟା କର ଧରମ ଆଚର 

କାହାଣୀର ଏହି ଶିକ୍ଷା

ନ ସଂହାର ସୃଷ୍ଟି ବହି ଦିବ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟି 

ବାଳକେ ଲଭ ଏ ଦୀକ୍ଷା l